Op verplaatsing… Scheldeverentocht I (zomer 2012)

Zondag 1 juli 2012

Het officiële begin van de zomervakantie, de riem ligt er bij velen al enkele dagen af. Na een ochtend met vrij veel zon begint het rond de middag wat te slabakken. Ondanks een dreigende lucht rijden we met de fietsen achterop naar Dendermonde. Op de site van toerisme Oost-Vlaanderen ontdekte ik de Scheldeverentochten. Heb de track gedownload en hem naar onzen Garmin Etrex legend geüpload.

Na snel de fietsen afgeladen te hebben zoeken we in Dendermonde de boorden van de Schelde op.

Even volgen we het traject van de Reuzeroute.

Vanop de dijk hebben we een mooi zicht op fiere Schelde.

We volgen enkele honderden meters de loop van de Dender. We komen juist op tijd aan het sluizencomplex om er te schuilen voor een fikse regenbui.

Maar de laatste druppels zijn nog niet gevallen of we zijn weer op weg. Langs de sluizen steken we de Dender over en zoeken weer de loop van de Schelde op.

Dit is de plaats waar Dendermonde haar naam heeft aan te danken.

Op deze oever van de Schelde hebben we nog nooit gefietst. We zijn dan ook prettig verrast als we op de Sint-Onolfsdijk dit beeld in een tuin zien.

In de Schelde zien we dan weer schilderachtige schorren en slikken.

Aan de overzijde dan weer een prachtige villa. Deze villa komt mij bekend voor toch we fietsten hier nooit eerder.

Nog wat verder fietsen we langs de Sint-Odulfkapel.

Hier neemt men dan de tijd om wat bij te hinniken onder buren.

De plaatselijke tafelspringers.

We vorderen goed en komen ter hoogte van Appels ons eerste veer tegen.

Wij laten het veer aan ons voorbijvaren en fietsen verder. We verlaten de Schelde om via velden naar Wichelen te peddelen.

Ideaal om ons quota kappellekes te halen.

Sans gène.

Die hebben ons duidelijk in het vizier.

Deze Konikpaarden zijn minder nieuwsgierig en gaan hun eigen gangetje.

Wij volgen dit voorbeeld en trappen flink voort tot onze volgende ontmoeting. Ongeveer ter hoogte van Vogelenzang spotten we deze familie waterkiekens.

Christo was here!!

Nu doorkruisen we de buitenwijken van Wichelen.

Waterpomp op rust.

Laatste snufje: poort met ingebouwde waakhond.

Deze prille Wichelaars genieten volop van de eerste verlofdag.

Na Wichelen richten we ons naar Schellebelle, telkens opnieuw geniet mijn tong van deze rollende dorpsnaam. Ook het regenwater, dat ons vorige dagen ten deel viel, zoekt zijn weg naar de Schelde.

In de Hekkergemstraat zien we deze “pottekesmarkt”.

Juist voor de Schelde en het veer fietsen we voorbij het parochiehuis ’t Veer. Half vier, tijd voor een lekker hapje bij een donker biertje en wit wijntje. Dit alles onder een doorbrekende zon.

Het overzetten gaat vrij vlot en opeen ik en een gij zijn we over.

Op de oever dit exemplaar. Het vroegere type overzetboot?

Schellebelle is niet alleen het Vlaams dorp met de mooiste naam, maar staat ook in de top tien van de Vlaamse dorpen met een kerk met vreemde naam. Kerk Sint-Jans Onthoofding.

Het gaat nu over onverhard richting Berlare.

We fietsen nog eens langs Wichelen weliswaar gescheiden door de brede Schelde.

In Schoonaarde merken we dat het Oud Brughuys opnyeuw uytgebaat wordt. Mooy!!

Wij weerstaan aan de drang er iets te verbruiken en fietsen door langs de mooie brede Schelde.

Ook nu  maken we geen gebruik van het veer van Appels.

Stevige knol met mooi rastakapsel.

Nu valt mijn euro, de mooie villa, die mij op bij het begin van onze tocht op de Sint-Onolfsdijk bekend voorkwam, is de achterkant van dit prachtig landhuis.

Eventjes bukken…

…en Dendermonde ligt opnieuw achter ons.

Deze schapen zoeken luwte in dit bosje op de Scheldedijk.

De route voert ons verder langs schilderachtige dorpjes zoals hier Hamme.

Dit groot gebouw zagen we al eens bij het fietsen van de pilleceynroute.

We zetten onze tocht verder richting Baasrode. De beste vissers staan aan ….

De dijken worden op meerdere plaatsen afgegrazen door schapen.

Wat sommigen aanzet tot de vreemdste toeren om ze op de sensor vast te leggen.

Anderen hebben dan weer meer oog voor dit kleurenpracht, dat pas goed tot zijn recht komt onder deze zomerzon.

Dan gaat de lens weer richting dit grazend paard.

Vlak voor het veer van Baasrode merken we deze opmerkelijke woning.  Een huis met allures van een herenwoning midden in een veld.

We wachten geduldig op de komst van het veer.

Snel nog een sfeerfoto van de Scheldeoever.

Filmpje starring “het veer van Baasrode”

De maker van het voorgaand filmpje betrapt.

De tocht nestelt zich nu op het parcours van de Ros Beiaardroute.

Nog een flinke avondwandeling voor het slapengaan.

Vlassenbroek met het schilderachtige dorpskerkje is weer een hoogtepunt van deze tocht.

In tegenstelling met vorige gelegenheden stoppen we niet aan één van de vele cafeetjes of andere tavernes maar fietsen verder naar Dendermonde.

Onder een langzaam ondergaande zon zetten we de fietsen terug op het fietsrek. Waarna we wat moe maar zeer voldaan naar huis rijden. Onderweg hebben we het nog over deze tocht.  Alhoewel deze tocht ons over een groot deel over bekend terrein voert is hij toch vol verrassingen. Als Scheldelandenaar misschien wat vooringenomen geef ik deze tocht een 9/10. Met 60km wat lang maar door zijn vlak parcours dan weer door de meesten onder ons te fietsen. Echt een bloemlezing van alle het mooie dat de streek tussen Schellebelle en Baasrode te bieden heeft.

Voor ik nog enkele links geef eerst de te volgen knooppunten als je vertrekt uit Schellebelle. Wij vertrokken in Dendermonde.

43-47-53-12-11-15-14-2-67-77-87-83-91-58-57-56-99-95-90-83-76-74-68-65-45-46-42-43

Nu de links

Lees ook het verslag van:

Op verplaatsing…Scheldeverentocht II (zomer 2012)

Voor meer informatie over de Scheldeverentochten en het bestellen van de fietsbrochure en een schat aan toeristische informatie over onze provincie Toerisme Oost-Vlaanderen.

Voor het plannen van een fietstocht ga ik steevast bij volgende fietsliefhebbers langs:

Dj!no, zowat een buur, heeft een prachtig website met een immens aanbod.

Tour de Frans rijgt ook de knooppunten aan elkaar dat het een lieve lust is. Bij hem vind je een ongelooflijk aanbod.

Fietsen met de Familie de Koning is dan weer een leuke blog, alleen al voor de gezelligheid die deze blog uitstraalt surf je er heen. Dat je er verscheidene routebeschrijvingen vindt is leuk meegenomen.

De Turfputtenroute opnieuw gefietst

Dinsdag 6 april 2010

Weer al eventjes geleden dat we de fietsen van stal haalden. De loopschoenen daarentegen staan niet stil. We zijn volop in de zwaarste voorbereiding van onze marathon. De trainingstochten worden langer en intenser. Maar vandaag krijgen we mooi weer, zelf heb ik verlof. Omstreeks 13u staan de fietsen op het dak van ons A’ken en rijden we richting Zeeuws-vlaanderen. Al snel moeten we onze plannen herzien, in Drongen zijn er wegenwerken die een fikse file veroorzaken. We sturen onze plannen bij en als we in Uitbergen de bordjes van de Turfputtenroute zien besluiten we deze tocht te fietsen. In de herfst van 2008 fietsten we deze tocht al eens. Mooi kunnen we de vergelijking met de prille lente maken.

Het vee is al uit de stallen en graast in de velden. Deze stevige billeman, ik schat zo’n 7 volle diepvriezers vlees, slurpt gulzig aan de drinkkraan. We fietsen verder Scheldewaarts.

Nee deze beek is nog niet de Schelde, maar ook op weg ernaar toe

Andere kant van brug zelfde beek.

Ja nu is het zover, de brede Schelde met op andere oever de “Sint-Jan Onthoofdingkerk”van Schellebelle.

We draaien snel weer de nog sompige velden in

Schotbalk met rust.

Inmiddels licht Schellebelle weer al een eind achter ons. We fietsen verder richting Overmere. Het draait en keert door de velden en onder meer langs deze vers geknotte wilgen.

Sompige weiden…sompige paarden, en zeggen dat het houden van paarden niet verplicht is.

Maak plaats, maak plaats ik heb grote haast… Afgelopen winter bleef maar duren, veel kostbare tijd ging verloren er dient niet gedraald.

Soms komt er al eens handenarbeid aan te pas.

Het schrale van deze velden contrasteert mooi met de helblauwe hemel.

Zalig die eerste zon.

De Turfputtenroute ontwijkt Overmere en zoekt het Donkmeer op. We fietsen langs dit mooie meer dat iets heeft van onze kust.  Het ene restaurant staat naast het andere en steeds kom je er dagjestoeristen tegen. De foto is genomen vanuit de eendenkooi.

Er is echt veel activiteit op de velden, we bekijken en filmen dit tafereel, waarna we eerst nog op onverhard door een bos rijden. Later zigzaggen we door woonwijken (eventjes waren we de Kapellekensroute-bordjes gevolgd) en velden naar de schelde.

In Appels rijden we opnieuw de scheldedijk op.

Het veer van Appels.

In het nabijgelegen Veerhuis is het superdruk, tja als dit geen terrasjesweer is.

We volgen geruime tijd de Schelde waarna we weer de velden opzoeken om naar Berlare te fietsen. Voor de 2de keer zien we in een weide paarden die er niet zo fris bijlopen. Vooral de pony is er erg aan toe en kan zich nauwelijks voortbewegen.

Dan zijn deze twee fiere kleppers, die wat verder staan, een opsteker.

Meeuwen volgen nauwgezet deze ploegende traktor op zoek naar prooien.

Berlare is nu snel bereikt, hier is het onzen tour om van een terrasje te genieten.

De Sint-Gertrudiskerk in Wichelen en meteen zijn we weer aan ’t Scheld.

Stilaan duikt de zon kimwaarts en met tegenlicht krijgen we dit beeld.

Op vorige foto zagen we al het topje van de…Sint-Pieterskerk hier samen met het oud-gemeentehuis. Meteen het einde van deze route. Wat hebben we weer genoten. De Turfputtenroute heeft alles om de wielerliefhebber te bekoren en door zijn korte afstand en het plat parcours makkelijk door iedereen te fietsen. Vandaag was er één mindere noot de manke pony en het verwaarloosde trekpaard.

Link naar route op afstandmeten.nl: turfputtenroute

Interessante links:

Tour de Frans

De leuke fietser

Dj!no

Charel

Op verplaatsing… De Turfputtenroute (herfst 2008)

Zaterdag 25 oktober 2008

Eind oktober en toch nog vrij mooi weer. De Turfputtenroute, niet zover van bij ons vandaan, lijkt met zijn korte afstand (30km) een ideale route. De streek rond Berlare hebben we al een paar keer verkend en heeft veel te bieden voor routefietsers. Benieuwd of de Turfputtenroute er zijn voordeel uit haalt.

Om zowat half één op de middag staan we met onze fietsen klaar voor de Sint-Martinuskerk.

Het kerkplein in Berlare is een ideale startplaats voor deze route. Eerst enige zoekwerk naar de routebordjes en weg zijn wij. Gauw dit kapelletje kieken als opwarming.

Langs de Leopolddreef verlaten we Berlare…

…zonder woorden.

We bereiken de eerste maal de Schelde en genieten meteen van het mooi natuurgebied, dat zich hier uitstrekt.

We volgen het pad over de Scheldedijk naar Wichelen.

Waar we de Sint-Gertrudiskerk vanachter de bomen zien verschijnen.

We blikken nog eens op de Scheldeoever terug…

…alvorens deze, richting Uitbergen, te verlaten.

Hier moeten we de drukke N442 over, maar genieten toch even van het mooie dorpje.

We verlaten dit pittoresk dorpje en duiken de meersen in.

Deze sompige, met beekjes dooraderde velden, vormen nu het decor.

Met onderweg al eens een bos…

…of een gehucht gevormd door landelijke woningen, schuren en… noem maar op.

Het ene al wat ordentelijker dan het andere, maar daarom niet minder mooi.

Knotwilgen die de velden afzomen.

Het volgend wat vervallen schuurtje ligt in Schellebelle.

Hier juist aan het veer sluit de Turfputteroute weer bij de Schelde aan.

Van het bekende fietscafé nemen we geen foto maar gaan, nu het er wat rustiger is, binnen om er van een lekkere pannenkoek te smullen.  Daarna helpt een goeie trippel alles door te spoelen.

Ondanks het frisse weer wordt er hier op de dijk veel gefietst.

Wij nemen onze fiets en volgen dit voorbeeld. Al na enkele honderden meters verlaten wij de dijkweg en draaien via de Blokstraat weer de weilanden in.

Met van die bonkige boerepaarden

Langtakkige knotwilgen en…

voortkabbelende beekjes,

en al eens een sierlijk hekken van één of ander uitgestrekt landgoed.

We zien een boer die met de hand het onkruid van tussen de bieten trekt. Milieuvriendelijker kan moeilijk.

We fietsen verder door velden, weilanden en genieten van het haast ongeschonden uitzicht. Geen villawijkjes maar puur natuur.

Misschien wat minder milieuvriendelijk maar deze Leuvense kachel heeft hier zijn laatste rustplaats gevonden. Rust roest!!!

Inmiddels zijn we de N442 weer overgestoken en stevenen op het Donkmeer af. Eerst stoppen we even aan de eendenkooi.

Met natuurlijk de nodige eenden.

En genieten van de prachtige natuur in dit natuurreservaat.

Ook andere watervogels vinden er hun stek.

Dan volgt het Donkmeer zelf.

Een visser waagt zijn kans.

Het hoogseizoen is weer al een beetje achter de rug.

Alhoewel !!!

Maar daar het merkelijk kalmer is, kan de plaatselijke jeugd zijn gang gaan.

Ook hier stoppen we even om een terrasje te doen. Daarna verlaten we de oevers van dit mooi meer en naderen de Gratiebossen.

Eerst nog langs een maïsveld.

En deze overgang van veld naar bos.

In dit bos zijn er ook vijvers.

Dit prachtig bos trekt niet alleen fietsers.

We genieten van deze mooie omgeving, maar snel bereiken we de uitlopers van dit bos.

Die ook heel schilderachtig zijn zeker in de herfst.

Van de bossen fietst het weer veldwaarts, met nog eens paarden op het menu.

Bij gebrek aan kapelletje neem ik een foto van een electriciteitscabine op retour.

Nu zoeken we weer de oevers van de Schelde op. Tegenover Appels en zijn overzetboot.

Het etablissement dat we voorbij fietsen noemt dan ook het Veerhuis. Bij mooi weer is het in deze zaak zoeken naar een tafeltje, nu is het er zeer kalm.

Op de Schelde zelf vaart er ons nog een rivieraak tegemoet.

Op de dijkweg is het ook al peis en vree.

Het lijkt misschien wel wat vervelend, maar niets is minder waar. We kiezen weer voor de velden en de boeiende beelden over het reilen en zeilen aldaar. Zoals deze kudde aan de voederbak.

Of een wat aftandse schuur verloren in een veld.

Hopstaken.

Maar alvorens we Berlare opnieuw binnenrijden maak ik dit filmpje.

We zien hier Dora en Axel de kar trekken. Ze zijn niet echt meer nodig op de boerderij, maar hun fiere baas en zijn dochter houden ze als hobby. Er zou trouwens een veulen op komst zijn. De late zon geeft de volgende schuur iets weemoedig.

Het volgend geel, daardoor wat vreemd gebouw luidt het einde van deze mooie fietstocht in.

We rijden Berlare opnieuw in en passeren het gemeentehuis.

Aan de Sint-Martinuskerk vinden we ons A-ken terug. Alvorens de fietsen op het dak te zetten nog vlug deze foto, toepasselijk voor de tijd van het jaar (bijna 1 november)

Is dit misschien een wat mistroostig beeld, de Turfputtenroute daarentegen is één en al plezier. Weinige routes zijn zo boeiend. Langs de Schelde fietsen, door de velden laveren en er het landleven beschouwen het is van ’t schoonste. Het Donkmeer en de eendenkooi langs en vandaar naar de Gratiebossen volop door de natuur.  Verder wordt deze tocht weinig ontsiert door verkavelingen of drukke verkeerswegen. Zoveel moois samengeperst op een 30km dat verdient een 9,5 op 10.

Link naar route op afstandmeten.nl: turfputtenroute

Interessante links:

Tour de Frans

De leuke fietser

Dj!no

Charel

Op verplaatsing… De rozenroute

Dinsdag 5 augustus 2008

Na ons prachtig verlof in Bourdenne (Charente-Maritime) worden we weer opgeëist door ons werk. Ook een opspelende knie, het gevolg van veel fietsen en opnieuw beginnen lopen, maakt dat we wat minder snel de fiets van stal halen. Maar de microbe leeft nog steeds. Dus ondanks het mindere weer, vertrekken we naar Wetteren met het vaste voornemen er de rozenroute te rijden.

Om 11u Veerle gaan halen in Brussel, korte stop thuis om alles in te laden en de fietsen op het dak te plaatsen.  Iets voor 13 uur parkeren we ons A-ken in Wetteren. Wat verder is er een frituur waar Veerle een broodje bestelt en ik niet kan weerstaan aan een goed pak frit. Op een bank smullen we alles op. Daarna halen we de fietsen van het dak en rijden langs de mooie Sint-Gertrudiskerk

naar den Blakken. Waar de rozenroute van start gaat.

De route start veelbelovend langs, een voor het autoverkeer afgesloten, baan.

Het lijkt erop dat men  ons wil overtuigen dat deze route haar naam waard is. Snel fietsen we langs de eerste rozenvelden.

Maar voor hetzelfde geld had deze route de bomenroute genoemd, naar de zo mogelijk, nog talrijkere boomkwekerijen waar ze langs komt.

Het autovrij verkeer is maar van korte duur en algauw peddelen we langs de buitenste wijken van Wetteren. Eventjes onder een spoorweg door en dan langs de Serkapsesteenweg. Op het einde van deze grotere baan wordt Veerle bekoort door dit mooi tafereel.

In dezelfde straat hebben we een ontmoeting met deze traditionele huis aan huis bakker.

Dan laveren we tussen de velden naar Serskamp. Misschien verdient deze tocht de naam de zigzagroute. Nu deze 3 mooie zwarte trekpaarden die wat verder vredig grazen.

Een eerste keer aanschouwen we de Sint-Denijskerk van Serskamp.

Net buiten Serskamp, langs de Bremenhulststraat, levert een onlangs gekapt bos de volgende foto.

Een voorbijrijdende dame vindt het spijtig dat dit bos gekapt is. Maar ik ben er van overtuigd dat het opnieuw aangeplant wordt met jonge snelgroeiende bomen. Deze zullen binnen enkele decennia hetzelfde lot ondergaan. Op dezelfde baan maak ik een kiekje van een mooie villa, na wat spielerei met picasa geeft dit het volgende beeld. Zou niet misstaan in een moordverhaal van Agatha Christie.

Na het kruisen van de spoorweg ontmoeten we dit drietal.

Voor de hoeve Eetgoed moeten we weer de spoorweg over (wat te zeggen van de spoorwegroute?) en treffen deze bejaarde fietsers keuvelend langs de kant.

En dan de hoeve Eetgoed, niet zo goed te zien verdoken achter hek en haag.

Opnieuw naderen we Serskamp en hebben nu kijk op de Sint-Denijskerk in haar volle lengte.

Juist buiten de dorpskom pronkt dit mooie kapelletje.

Een verlaten bedrijfspand zo landelijk gelegen eist steeds weer mijn aandacht. Ik denk dat hier om een oude brouwerij gaat.

Langs deze route zijn er veel kapelletjes. Ja, jullie hebben het al door dit had de kapelletjesroute kunnen…

Dit kapelletje, dat zich even voor het binnenrijden van Wichelen bevindt, vertoeft in goed gezelschap van twee prachtige herehoeves.

Rechtover geeft een grote poort zicht op een prachtige binnenkoer.

Nog eens over en langs een spoorweg. Let niet teveel op het effect, ben wat aan het knoeien in picasa en heb niet op mijn lens gemorst.

Kerk van Wichelen, neen deze route komt niet genoeg langs kerken om kerkeroute…, maar ’t scheelt niet veel.

Deze geestigaard die uitkijkt op het dorpsplein, herinnert er me aan dat de frieten van daarstraks wat op mijn maag liggen.

Maar niet getreurd, een kapelletje verder en we draaien af naar…

…de Schelde, die zich hier in een brede meander aandient.

Nog eventjes de scheldeoever verlaten om het oud gemeenthehuis van Wichelen te bewonderen.

Opnieuw naar het Scheld, waar haast alle planten, bloemen of distels in bloei staan.

Het is er genieten van de rustige natuur.

Na al dit moois steken we de Schelde over, juist op tijd om in Uitbergen deze jonge neringdoeners aan de slag te zien.  Spijtig genoeg was hun waterwinkeltje alleen voorzien van lege flessen en konden wij er niet terecht voor een frisse slok.

Ons pad doorkruist nu de velden richting Schellebelle. Voel je deze naam over je tong golven, met recht de mooiste dorpsnaam in Vlaanderen.

Bij het opnieuw naderen van de Schelde duikt dit mooie kerkje van Schellebelle op aan de overkant.

Nu zijn we aan het veer gekomen, er zijn hier veel fietsers . Zij tonen hun kunnen op de terrasjes van de verschillende etablissementen die hier het veer omringen.

Nu is het dan tijd om het veer naar de andere oever te nemen. Eerst eens kijken…

…daarna nemen we zelf het veer.

Eens aan de overkant rijden we het marktplein over en wat zien we?

Neen dit is geen kappel maar het “Kot” een roephuis annex kot. Er werden in vroegere tijden wetten afgekondigd aan de voorbijgaande kerkgangers. Mooie tijden zo te zien. Eens voorbij Schellebelle loopt de fietstocht naar haar einde. Nog wat langs de Schelde

Nog vlug een foto van dit vreemd bedrijf en …

…dit lief jong ezeltje.

Zo zit deze route er ook weer op. We fietsen terug naar ons A-ken, onderweg kieken we nog snel het gemeentehuis van Wetteren.

De rozenroute is een fijne fietstocht. Vrij vlak, wat mijn knie zeer kon appreciëren, en met zijn 38km zowat door iedereen te fietsen.  Er zit genoeg afwisseling in deze tocht en de overtocht met het veer geeft er een avontuurlijk tintje aan. Wel zit er wat onverhard in wat het dan ook meer een tocht voor in de zomer maakt. Veerle en ik hebben er opnieuw van genoten. Als het eventjes mee zit maken we nog verschillende tochten waarvan ik zeker verslag breng. Oeps!! bijna vergeten de rozenroute is een dikke 8 op 10 waard.


Blog op WordPress.com.

Omhoog ↑

%d bloggers liken dit: