Damme het aantrekkelijk dorpje in de schaduw van het grote Brugge heeft zoveel te bieden. Boekendorp, historisch centrum met stadsomwalling, zijn horeca en omgeving. Ingebed in de polders en langs de Damse vaart gelegen maakt Damme een ideale startplaats voor fietsers en wandelaars. Wijzelf hielden het vorig jaar op 5 maart op een stadswandeling. Een overzicht:
Begin oktober brengt ons nog een nazomertje. Het Sint Gummaruszomertje. Dit jaar zijn we nog niet veel naar de kust gaan fietsen. Dat was vorig jaar wel anders. We fietsten er tijdens de zomer in vier etappes, gedreven door de beaufort03-tentoonstelling, de ganse Belgische kust langs. Een leuk fietsavontuur waar ik nog geregeld met wat heimwee aan terugdenk. We besluiten nu ook, gebruik makend van een verlofdag, een kusttocht te fietsen. Bij de Leuke fietser, waar ik geregeld mijn mosterd haal, stuit ik op de zeedijkroute. Daar we er een ganse dag willen aan wijden knoop ik er nog een uitbreiding tot Den Haan aan. Benieuwd wat dit geeft!!
Om op de route te geraken dienen we een flink stuk terug naar Plassendale. Aan het sluizencomplex kunnen we het kanaal oversteken en stevenen we terug naar Oudenburg(knooppunt 30) en verder.
Opnieuw moeten we onder de A-10, hier een beeld vanop een grote afstand.
Wat minder poëtisch zicht onder het wegdek geschraagd door honderden pylonen.
Dan vertederen deze ganzen meer.
In de zwaanhoek (wat voorbij knooppunt 54) staat de uitkijktoren het rietnest. Mooie realisatie.
De fietstocht vordert verder naar knooppunt 53.
Hier en daar worden de velden al winterklaar gemaakt.
Maar de polders met hun afvoerbeken baden nog onder een stralende zon.
Waar is de tijd dat het zien van bruine polderkoeien betekende dat we niet lang meer in de auto zaten,daar de kust nabij was.
De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Leffinge of de Kathedraal van het noorden(knooppunt 18 en 19).
Knooppunt13 betekent meteen het afscheid van het kanaal Plassendale-Nieuwpoort.
We laveren nu door de polders.
Knooppunt 11 verrast ons op een achtertuin vol met kunstwerken in van aaneen gelaste ijzeren afval.
een oeuvre om U tegen te zeggen zoniet…
Wat verder nog een rariteit, een soort pretpark voor geiten
Genietend van een dagje ontspanning.
Onze-lieve-Vrouwekerk, tiens nog al eens gehoord!!! Mannekensvere. (knooppunt 1)
Nadat we de uniebrug oversteken moeten we langs dit statig monument.
Nu gaat de tocht over het fietspad naast de IJzer.
Ongeveer ter hoogte van knooppunt 9 in Nieuwpoort worden de polders voor de vloed beschermt door dit sluizencomplex de Ganzenpoot.
Langs de achterkant van het Albert I-monument fietsen we verder naar knooppunt 12.
Nog getuigen van het oorlogsgeweld dat hier lelijk heeft huisgehouden.
Na knooppunt 12 ligt punt 81 om dit te bereiken dienen we door Westende. Hier de Sint-Laurentiuskerk.
En na knooppunt 81 naderen we weer een dijk, de zeedijk nu en genieten van het golvenspel, een gevoel van vakantie overvalt me. Dat heb ik telkens ik naar de kust kom.
De rotonde één van de opmerkelijkste hotels aan onze kust.
Inmiddels ligt knooppunt 80 ook al achter ons. Het Casino van Middelkerke. Blijkt dat ik in mijn fietskostumeken niet binnen kan. Tja we zullen dan maar op de lotto spelen.
Nu pedaleren we op de dijk, samen met velen die ook het goede weer niet kunnen weerstaan, naar Oostende.
Deze golfbreker lijkt wel een uitstekende rustplaats.
Ergens zijn er filmopnames, maar deze MK2 van Jaguar kan niet van Morse zijn.
Langs de drie gapers keren we terug naar de zeedijk.
Daar peddelen we lustig door naar knooppunt 1, eerst blijven we even staan om de dansende golven te bewonderen.
We volgen de route door Oostende, oktober is er “foormaand”.
We zigzaggen verder tussen de jachthaven en het dok waar de Mercator ligt aangemeerd. We ronden knooppunt 1 en hier wijken we af. We wijken uit naar knooppunt 3 en laten punt 2 met zijn doortocht van het bos van Oostende (een aanrader) figuurlijk links en letterlijk rechts liggen.
De Lange Nelle (knooppunt 3) wordt ons baken waar we ons op richten.
Het gaat nu langs de kades van de vissershaven die duidelijk een noestige uitstraling hebben, anders dan de jachthaven daarstraks.
Na nog een blik op de skyline van Oostende…
…keren we terug naar de zeedijk richting Bredene en knooppunt 5.
Bij het binnenrijden van Bredene verlaten we de zeedijk en beginnen aan een deel door de villawijken.
Waarna we door velden en bosjes fietsen (knooppunt 5).
We rijgen de knooppunten (7-13) aaneen en arriveren zo in Klemskerke een lieflijk polderdorpje.
Om de route haar naam waardig te houden…
Snellen we langs punten 12 en 26 om ter hoogte van knooppunt 28 opnieuw een dijk,de Groenedijk, op te rijden.
Deze dijkweg loopt langs een kreek en voert ons naar knooppunt 28.
We peddelen tot de samenloop van de vaart en het kanaal Plassendale-Nieuwpoort waar we deze laatste opnieuw eventjes volgen.
Tot knooppunt 29 waar we voor punt 40 kiezen dat ons opnieuw naar de andere oever leidt.
Nu gaat het snel terug naar Oudenburg en het punt waar we deze tocht startten. Na zo’n dikke 70km zit dit fietsavontuur er weer op. En we hebben genoten, er valt wat te beleven op de dijken hier. 9/10 is de quotering zowel voor de Zeedijkroute op zichzelf als met de uitbreiding. Het parcours is steevast vlak en door elke ietwat geoefende fietser te klaren. Eén raad: fiets deze tocht buiten het hoogseizoen.
Enkele interessante links:
Voor een korte beschrijving van deze route en een overzichtelijke kaart: Vlaanderen-Fietsland
De laatste verlofdag en mooi weer voorspeld, dient er geen vervolg gebreid aan onze beaufort03-saga? Begin augustus stopten we in Blankenberge. Vandaag nemen we de draad op in Zeebrugge. We starten aan het strand en kijken mee met…
de man…
die boot zag, in de lucht.(beaufort02 Jean Bilquin (B))
Vandaar is het maar enkele fikse trappen door de strandwijk naar de Stella Mariskerk. Deze deelt nu het kerkplein met “24/7tm Kiosk” een kunstwerk van Liam Gillick (UK)
Naar het volgend kunstwerk is het efkens zoeken, een tijdje fietsen we door de containerhaven.
We keren op onze stappen? terug en wat later merken we dit eigenaardig bouwsel.
Elektrische verdeelkast, anno 2009 (nee maakt geen deel uit van beaufort03 alleszins toch niet in deze editie)
Maar eerst moeten we langs het tijdok,
en deze duikboot die als toeristische attractie zijn oude dag slijt.
Eventjes blijven we bij een ander kunstproject “Sit on Art” hangen.
Maar nu aan de uiterste kant van de vissershaven zijn we bij het indrukwekkend kunstwerk…
Opnieuw moet er teruggekeerd. We trachten al de hele tijd de aanwijzingen naar knooppunt 36 te volgen maar geregeld dient, om de kunstwerken te vinden, er van afgeweken worden.
Dit kunstwerk siert de boorden van de plezierhaven, naam en maker zijn me onbekend. Maar in de context van deze rit past het wel.
Opnieuw in het spoor van de knooppunten komen we bij dit oud-gemeentehuis. Het staat leeg en stilletjes aan is er wat verval te bespeuren. Achter dit gebouw is er een koer waar nogal wat vuil ligt. Na wat zoekwerk stuiten we op het werk van Giuseppe Gabellone (It). Liever gezegd foto’s van zijn werk. Blijkbaar niet gespeend van enig temperament (italiaan?) slaat deze kunstenaar telkens zijn werk kapot.
Doch niet zonder er eerst een foto van te nemen.
Langs het Admiraal Keynesplein fietsen we Zeebrugge buiten. We volgen de kustfietsroute en de knooppunten 36 en 37 naar Heist en Duinbergen.
In het sjieke Duinbergen staat er op het Sint-Michielspleintje dit wat eigenaardig werk.
We vervolgen onze rit, zoomen even in op deze gekortwiekte dame, en zetten koers naar knooppunt 42
Aan de Elizabethlaan in Knokke kan je niet naast dit werk kijken. Na knooppunt 42, bij het naderen van het modaine Zoute, dienen we noodgedwongen het knooppunten-netwerk te verlaten. We gaan naar het Ijzerpark.
Hier verpozen we wat in het kunstwerk “Labyrinth and Pleasure garden” van Jan Vercruysse (Be). Ronduit zalig…
Nu zakken we af naar de kust alwaar op het strand deze strandcabines niet aleen wat groter zijn dan de courante strandhuisjes aan onze kust. Zij zijn allen onderdeel van “Discrepanties with villa Teirlinck” dit werk is van de hand van Leonor Antunes (Pt).
Dit is ons laatste werk van deze beaufort-editie.
Zoals in de 3 eerdere tochten, zetten we nu ook onze rit verder met de bedoeling langs het binnenland terug te keren.
Eerst even naar het Zwin.
Waar ik eerst dacht door te steken naar Retranchement (Nederland) en zo terug te keren door het achterland, kies ik ervoor om terug te keren door het Zoute en Knokke naar knooppunt 42. Mooi gemeentehuis.
Hierna duiken we de polders in. Knooppunt 40 en 39 zijn onze bakens. Daarna richten we ons op punt 37.
Als we Heist binnenrijden laten we knooppunt 37 los en steken Heist door om bij knooppunt 36 opnieuw met het netwerk aan te knopen. Tussen Heist en Zeebrugge deze mooie, ietwat barokke vuurtoren genietend van het late zonnetje.
De Sint-Donatiuskerk smukt zich op met de mooie avondgloed.
Genietend van een verdiende rust.
Na de haven zijn we snel terug aan het beginpunt. Nog even een foto maken…
…en deze tocht zit erop. Meteen ook dit vierluik rond beaufort03-outside. Nu ik dit verslag afrond heb ik wat heimwee. Veerle en ik hebben intens genoten van deze fietstochten. In 4 maal hebben we zowat de ganse belgische kust langsgefietst. Soms stoorde ik me aan de slechte aanwijzingen. Over het niveau van de werken hadden we soms vragen. Maar door deze tochten zullen we ons de mooie zomer 2009 steeds aangenaam blijven herinneren.
De zomervakantie is halfweg. Na een drukke juli-maand hebben we nu wat verlof ingelast. Vandaag wordt er een gooi gedaan naar de hoogste temperatuur. Aan de kust zou het allemaal wat minder moeten zijn. Dus lijkt de moment aangekomen om de draad met onze “Beaufort03-saga” opnieuw op te nemen.
Om de rush naar de kust voor te zijn , we zullen niet alleen zijn om er wat koelte te zoeken, vertrekken we omstreeks 8u30. De rit gaat vrij vlot en iets voor 10u zoeken we een plaatsje in de omgeving van de Spuikom van Oostende.
Tussen de Sint-Antoniuskerk en…
de watertoren vinden we in de vuurtorenwijk een plaatsje voor ons A-ken.
Veerle kiekt dit beeld van een wachtende vissersvrouw. She knows the feeling.
Bleu je veux.
We starten waar we vorige keer halt hielden. In de vissershaven van Oostende. Dit is niet voor niets. De vissershaven was een echte ontdekking voor ons. Tip voor wie de drukte in Oostende even beu is, kom hier eens die aparte sfeer opsnuiven.
Op weg naar knooppunt 3, inderdaad ook voor deze beaufort03-episode zijn de knooppunten een prima leidraad . Juist na de vissershaven loopt er een breed pad over de dijk. Wie van wat kalmte houdt, zal het hier wel appreciëren. Weliswaar onbewaakt, maar o zo rustige stranden.
Veel minder rustig is het op de stranden van Bredene. Het mooie weer trekt massa’s toeristen naar het strand. In deze drukte stuiten we op “Unhabitat-1” van Ruby Sterling (USA). Ik vind het leuk dat de toeristen zich rond het kunstwerk nestelen en er zich verder niet veel van aantrekken. Om dit werk te vinden moet men even voor Bredene van het knooppuntennetwerk afwijken. Er dient zo dicht mogelijk langs de kust gereden te worden.
Voor “Metatron” van Louis De Cordier (BE) moeten we even terug. Zo wat in het midden tussen strandtoegang 2 en strandtoegang 3, geniet dit werk toch van enige rust.
Ook dit vredig tafereel laat geen volkstoeloop vermoeden..
Dit mooie beeld vond een plaatsje op het ruime duinenplein.
Even gluren.
Verscholen in de duinen voor strandtoegang 6, “Albedo” door Niek Kemps (NL). (de strandtoegangen zijn de sleutels naar de kunstwerken in Bredene) Niek heeft er duidelijk wat meer werk van gemaakt. Het is allemaal wat groter, gedurfder en vooral dit werk heeft…
…inhoud. Als we deze wat later mogen delen met een buslading (letterlijk) kunstliefhebbers (minder letterlijk) houden we het voor bekeken.
Het leven zoals het is…strandtoegang 6.
We laten Bredene achter ons en volgen opnieuw het knooppuntenspoor naar punt 6. Daar verlaten we opnieuw het knooppuntentraject en kiezen opnieuw richting strand. De tunnel die het zeepreventorium verbindt met het strand is prachtig beschildert. Knap werk van Brigada Ramona Parra (CL)
Ik hoop met dit filmpje een indruk te geven van dit werk.
Het ontbreken van hoge appartementsgebouwen maakt van De Haan één van de mooiste badsteden aan onze kust.
“le vent souffle où il veut”, nu veel vent of wind is er vandaag niet. En zeggen dat we de 2 eerste beaufort03-tochten met krachtige wind af te rekenen hadden. Mooi werk van Daniël Buren (FR).
Kaboutermutsen volgens Veerle.
Kabouter-auto. Vitamientje voor de liefhebbers van Suske en Wiske.
We zoeken weer de kustfietsroute op, deze loopt gelijk met knooppuntennetwerk . We fietsen voorbij het knooppunt 9 en richten de steven naar punt 31. Voor “Une chambre à la mer” van Mathilde Rosier (FR) dient er opnieuw afgeweken worden. We fietsen langs de achterkant van de strandcabines naar Chalet Westhinder. Daar wat verdoken op een strandduin bemerken we het houten kunstwerk. Het meest interessant gedeelte “de chambre” is afgesloten.
Het wordt dus spleetgluren.
Door mijn lens door de spleet te murwen kan ik deze foto maken. Een magere vangst in tegenstelling met de afbeelding.
Meer stelling dan kapel. De witte hoeve op de baan naar Blankenberge.
Vaart van Blankenberge.
De jachthaven van Blankenberge. Hier wijken we weer even af.
“Untitled (red man)” een sculptuur van Thomas Houseago (UK).
Rondom de jachthaven staan er verschillende kunstwerken, ik heb er een collage van gemaakt.
De “Paravang” waar men uit de wind ofwel kan genieten van het zicht op de jachthaven of de mini-golfspelers volgen aan de andere kant.
Een overblijfsel van beaufort02 de editie die in 2006 plaats vond. “Baby’s” van David Cerny (CZ).
We wurmen ons verder door de massa toeristen, met de fietsen is het een haast onbegonnen taak. In het kader van deze beaufort-reeks had een collage van tattoo’s tot de mogelijkheden behoort. Toch het fotograferen ervan wordt door mijn levensverzekering niet toegelaten. Dus moet ik jullie de kettingen en andere prikkeldraad op boomdikke armen besparen, waarvoor geen dank.
Onze moeite wordt beloond met deze “Icarus” van Lothar Hempel (DE). Onze mond valt niet direct open van verbazing.
Inmiddels zijn knooppunten 31 en 32 door ons al voorbij gefietst. Aan knooppunt 33 kiezen we resoluut al de vakantiedrukte achter ons te laten en verkiezen naar knooppunt 27 te fietsen.
De haveninstallaties van Zeebrugge. Mogelijk een startpunt voor onze volgende beaufort-rit.
Onze-Lieve-Vrouw-Bezoekingskerk van Lissewege. De maïs is al flink opgeschoten. Na knooppunt 27 gaat het naar 28 en vervolgens punt 29.
3 prachtige boerenpaarden in bij het oversteken van de Brugse steenweg in Uitkerke.
Een schuurtje, het is hier zeer rustig.
Even voor knooppunt 30 dit bruggetje wat verscholen in het gras. Het leidt ons naar…
…nee niet naar “une chambre à la mer” maar naar de vogelkijkhut “de grutto”
De Blankenbergse vaart. Knooppunt 10 en 15 volgen elkaar snel op.
’t is uit te houden.
Bijna half zes, schaftijd dus.
Sint-Bartholomeuskerk in Nieuwmunster. Inmiddels zijn we op weg naar punt 20
Op het land zijn de graangewassen rijp…
Christo was here!!!
Rondom Houtave (juist voorbij knooppunt 20) hebben ze iets met heksen en vogelverschrikkers.
Houtave een dorpje verloren tussen de poldervelden.
Prachtig uithangbord.
De dorpskern van Houtave is zeer pittoresk.
Met een ruim aanbod van cafeetjes, restaurants en ander estaminetten. Op zo’n bloedhete dag als vandaag kunnen we dit zeer appreciëren.
Zijn er oogstfeesten op komst. Wij peddelen verder naar knooppunt 22.
In haast alle velden wordt er graan geoogst.
Een bezigheid voor gans de familie.
Potloden, ter hoogte van knooppunt 22 op naar 13 nu.
Sint-Blasiuskerk in Vlissegem duikt op achter de bomen.
Klemskerke-centrum, tussen knooppunt 13 en 12.
Padje langs kerkhof en Sint Clemenskerk.
Ingangspoort met bijbehorende toegangsdreef naar Sint-Clemenskerk.
Jonge Konik-veulens.
Strobalen voorbij knooppunt 12.
en hoe ze gemaakt worden. Nee geen buitenaardse wezens.
Bijna ter hoogte van knooppunt 26 deze villa op retour.
Na knooppunt 26 is het enkele flinke trappen en we zijn aan de spuikom van Oostende. Zicht op watertoren (potlood) van Bredene.
Inmiddels al 20u voorbij, dat geeft dit beeld van de ondergaande zon op de spuikom.
Tussen de watertoren en de …
…Sint-Antoniuskerk staat ons A-ken trouw op ons te wachten. 78km op de fietscomputerteller het kan tellen. Ik begin van het procedé, de kust volgen aan de hand van de beaufort-kunstwerken en terugkeren langs de polders, te houden. Het is een leuke mix ik heb al zin in de volgende etappe.
Juist een week na onze eerste kennismaking met beaufort03-outside keren we terug om een volgend traject te verkennen. We nemen de draad op in Westende stad.
We worden al meteen op wat moderne kunst getrakteerd.
We stomen onmiddelijk door naar Westende-bad(knooppunt 81), alwaar het hoogseizoen zich op gang trekt.
Alles staat klaar om jong en oud op hun wenken te bedienen
We fietsen verder langs de dijk (richting knooppunt 80) en voorbij de rotonde…
2 Vliegen in één klap, vanuit “de houten tempel” een kijk op de krokodil het volgende kunstobject in de outside reeks. Maar het is een tegenvaller.
We speuren de nabije omgeving van de watertoren af…
maar vinden geen aanwijzing, geen pijl gewoonweg niets.
s’ Avonds wordt het bovenste deel van de Krokodil kleurig verlicht. Voilà meer moet dat niet zijn!!!! Salacia van de Nederlandse lichtkunstenares Tamar Frank
Op weg naar Middelkerke kruisen we een restant van vorig beaufort-gebeuren. Caterpillar 5bis van Wim Delvoye .
In Middelkerke zijn er direct geen beaufort03-outside kunstwerken te bespeuren. Daarentegen is de dijk langs de appartementen opgefrist met beelden uit Belgische stripwereld. Middelkerke noemt zichzelf het Belgisch stripdorp.
Wij fietsen verder, tegen de wind in, naar Oostende.(knooppunt 52)
In Raversijde komen we voor bij het openluchtmuseum Atlantikwall.
In Oostende is het even zoeken maar juist voorbij de Wellington hippodroom stuiten we op dit werk: Das Meer bei Ebbe geträumt van Harald Klingelhöller (DE)
Zijaanzicht.
Achterkant.
We keren terug naar de kust en bewonderen de drie gapers en de naastliggende gallerijen.
Vandaar is het dan weer landinwaarts naar het Leopoldspark (nogal populair hier die Leopold) Ziehier de Allegorische koppen van Leo Copers . We zwerven verder…
Het pad bestaat uit 76 stenen met tekst van een gedicht Su Shi (uit de 11de eeuw, wat al kan tellen)
Spreekt niet alleen de liefhebber van hedendaagse kunst aan…
Oostende is een vrij grote stad waar een paar grote lanen doorlopen. Waarschijnlijk daardoor en de eerste vakantiedrukte doen ons even het knooppuntenspoor verliezen. We dwalen wat rond het Maria Hendrikapark.(knooppunt 1)
Algauw zitten we weer op het goede (fiets)pad, hier kruisen we het Vlotdok.(knooppunt 3)
De baan naast het visserijdok leidt ons naar de kust met bijbehorende vuurtoren.(richting knooppunt 6)
De droogdokken zijn leeg
We zijn op zoek naar het Fort Napoleon. Door werken lijkt dit prachtig gerestaureerd complex niet bereikbaar. Maar eventjes langs het strand en
dan even door de duinen en daar zijn we.
De tentoonstelling, blijkt na 18 u niet meer toegankelijk. tja dat ze hier aan de kust veel geloof hechten aan het zandmannetje is te begrijpen.
Volgens een serveerster missen we niet veel, op zeven tv’s een filmpke van de zee. Volgens de brochure neemt het kijken binnenskamers naar de zee een andere dimensie aan. Zo zie je maar, les gouts et les couleurs. We zijn een dik uur te laat voor “Il fait dimanche sur la mer” is een kunstwerk van Lili Dujourie (BE)
Nu van smaken gesproken, we laten het niet te veel aan ons hart komen . We besluiten op het terras, ingebed op een duinenrug met een mooi uitzicht, een lekkere maar snelle hap te eten.
Tijdens het smullen krijgen we het bezoek van Arthur die ondanks een lamme poot toch flink zijn plan trekt. Hij is er een vertrouwde gast.
Bij het verlaten staan we nog even stil bij dit mooi gedicht.
We keren op ons stappen terug(knooppunt 1) en doorkruisen deze keer het prachtige Maria Hendrikapark. 5naar knooppunt 2)
Stilaan zakt de zon en schenkt ons warmere kleuren.
Het kerkje van Stene-dorp oogt lieflijk badend in diezelfde late zon. (We zijn door wegenwerken even het knooppuntenspoor bijster maar na een tijdje richten we ons op knooppunt 53)
Al snel fietsen we door de schorren in het achterland van Oostende.
Het is er al peis en vree.
Op dit late uur worden de paarden naar de stal gedreven, zandmannetje weet je nog…(Over knooppunt 20 gaat het naar punt 53)
Even voor Leffinge draaien we de vaartdijk op en fietsen langs het kanaal Passendale Nieuwpoort.(naar knooppunt 13).
Leffinge.
We blijven de vaartdijk volgen, rechttoe rechtaan.
De mist palmt langzaam maar zeker de polders in.
Slijpe, nog een polderdorpje.
Een overblijfsel van een vorige beaufort?
Na dit opmerkelijk verschijnsel midden in de velden zijn we zo terug in Westende-bad. Inmiddels is het al bijna 22u. We verliezen niet veel tijd, de fietsen staan op een wip op het dak van ons A-ken en in een wip zitten we weer op de E-40. Dit deel van beaufort03 bevatte enkele teleurstellingen. Ofwel waren we te vroeg watertoren in Westende ofwel te laat fort Napoleon. Maar toch vind ik het nog steeds een aanrader om per fiets beaufort03-outside te bezoeken. We doen zeker voort tot binnenkort.
De winter is al ver gevorderd en de eerste mooie dagen komen er aan. En dan gaat het kriebelen, dan willen we naar zee! Bijna elk jaar resulteert dit in een kille bibbertocht langs de kust, door de duinen en polders. Ik werkte zondag en heb vandaag vrij Veerle neemt ook een snipperdag en zodoende rijden we met onze fietsen op het dak naar Cadzand. Benieuwt of we ons gaan kunnen warm houden.
We hebben alleszins op geen trui min of meer gekeken. We zijn dan ook eventjes bezig eer we met fietsen starten. Cadzand-dorp ligt niet echt op de route maar ik kies voor het vredige stadje om ons A-ken achter te laten.
Het verlengt onze route met zo’n 4-tal kilometer maar heeft ook de ontmoeting met deze kubistische graseter in petto.
Alvorens naar Cadzand-bad te peddelen nog even langs molen “Nooit gedacht“.
Langs Ringdijk-noord gaat het door de poldervelden resoluut naar de kust en de zwinroute.
De route brengt ons op de duinen en biedt een mooi zicht op de Noordzee.
Nog even terugblikken op het nevelige binnenland, meer bepaald Cadzand.
Met de nabijheid van Terneuzen is er wel altijd een schip dat voorbijglijd aan de horizon.
Het helmgras is tijdens de voorbije winter serieus verbleekt wat een speciaal beeld oplevert.
Het duinpad zwenkt, de kustlijn volgend, uit naar links…
…en brengt ons voor bij deze kudde schapen.
We verlaten de duinen en draaien landinwaarts. Even voor Nieuwvliet de Nieuwvlietse molen.
Zicht op Sint-Bavodijk.
Wat later fietsen we door Nieuwvliet, waar we vanuit de dorpsstraat zicht hebben op dit pittoresk kerkje.
In diezelfde dorpsstraat kan je nog echte houten blokken kopen.
Van de molen Luteyn is slechts de romp overgebleven, maar door een paar GSM-antennes maakt hij zich tijdens zijn oude dag toch nog nuttig.
Na Nieuwvliet duiken we opnieuw de polders in, de velden zijn hier meestal omzoomd met knotwilgen en ook het riet tiert hier welig.
De opengescheurde knotwilgen hebben soms verbijsterende vormen.
Dat scheuren loopt soms faliekant af.
Aan de horizon doemt Zuidzande op, ook dit dorpje heeft zijn windmolen.
Dit eigenaardig kunstwerk op het dorpsplein van Zuidzande is opgericht ter nagedachtenis van de slachtoffers van de beschieting van oktober 1944.
Restaurant “de Kerk” tiens?
Nogmaals de Zuidzandse molen van een andere kant en veel dichterbij.
Tijd voor wat boerderijen:
Van kleine fermette…
…over grotere boerderij…
…naar heus landbouwbedrijf.
bis!!
Nu eventjes iets anders, deze rustbankjes (stoeltjes?) vind je op deze tocht alom.
Zo dicht bij de kust wordt het waterpeil flink in het oog gehouden. Deze peilstok zal, gezien de opwarming van onze aardbol, in de toekomst zijn nut kunnen bewijzen.
Op de velden is er al veel activiteit, vooral besproeien.
Het parcours in deze fietstocht is zo plat als een biljartlaken. Als er al eens een terp verschijnt, tja…dan dient die gefotografeerd.
Nog even langs kanaaltjes en beekjes alvorens we…
…Sluis aandoen. Maar daar zijn al de eeuwenoude stadswallen. Sluis is een leuk, pittoresk stadje. Zie maar de volgende foto’s.
Dit woest uitziend gallowayrund is deel van een kleine kudde die op de wallen staan te grazen.
Hoog op een boom en moeilijk te zien, deze ooievaar op zijn nest.
Fier boven de daken uit.
Via deze houten brug steken we de Damse vaart over en…
…rijden verder langs het jaagpad.
Niet zo goed te zien, maar ontwaar ik hier een vorm van apartheid??
Sint Anna ter Muiden, zoals wij al tijdens de riante polderroute mochten ervaren is een klein maar zeer mooi stadje. Bij het binnenrijden langs de rondweg zet deze enorme schuur meteen de toon.
De kerk gaat op hetzelfde elan door.
Het centrum maakt ons meteen verliefd.
En of dit alles nog niet genoeg is, staat er op het dorpsplein deze mooie waterpomp.
We verlaten Sint Anna ter Muiden en flirten wat verder met de Belgische grens.
Zo’n 60 jaar geleden werdt er minder geflirt aan onze landsgrenzen. Her en der vind je deze bunkers terug in het duinen- of polderlandschap. Dit exemplaar bevindt zich wat voor we Retranchement binnenrijden.
Dit ruw geploegd veld wacht geduldig op de eg en het zaaigoed.
Leuk zo’n tuintje dat uitmond in een kanaaltje. (Retranchement, dorpsstraat)
Deze fiere stoeterij fietsen we voorbij als we naar het kanaal, dat ons naar Cadzand moet brengen,rijden.
Op de rechteroever, fietsend richting Cadzand, strijkt deze grote groep wilde ganzen neer voor de nacht.
Aan het eind van het kanaal duikt Cadzand-bad op. Het is er zeer rustig.
We wippen snel het trotse Noordzeehotel binnen om er ons tegoed te doen aan een lekkere warme appelbol met een tas verse koffie.
Zicht op de duinenrug achter het Noordzeehotel.
De zon duikt weg achter de kim, signaal voor ons om ons naar Cadzand (dorp) te reppen. Waar we deze tocht beëindigen. We hebben opnieuw een mooie fietsdag beleefd. De Zwinroute is een vlot berijdbare tocht met veel variatie. Ook in dit vroege jaar is de kustlijn zeer aantrekkelijk. Het fietsen door de polders wordt vlot afgewisseld met aantrekkelijke dorps- en stadszichten en gaat zodoende geen moment vervelen. Ik durf de zwinroute zeker aanraden en voor wie in de streek op verlof gaat is het een leuk alternatief voor het verplichte zonnebaden. Zeker doen!! Tot slot resulteert dit alles in een 8,5 op 10.
26° in het binnenland en tot 23° aan zee. Dit lijkt een uitgelezen dag om nog eens naar de kust te rijden en er een leuke fietstocht te maken. Zogezegd… en om 15u30 verlaten we het Heldenplein in Heist voor de riante polderroute. We laveren langs mooie villaatjes
om ineens aan de dijk op te duiken
en vervolgens weer landinwaarts naar het Zoute te fietsen.
Voorbij het Zoute bevinden we ons tussen de koeien dit moeten de polders zijn.
Door deze polders stevenen we naar Nederlandse grens om dan terug Belgiëwaarts te gaan. Toch hier breien wij een kleine uitbreiding aan deze route en richten de steven naar Cadzand.
Daar smullen we, in het Noordzeehotel, van een lekkere warme appelbol die lekker contrasteert met het bijbestelde roomijs mmmm!!!
Daarna zoeken we voorbij Retranchement
de Riante polderroute opnieuw op. Deze voert ons langs beken en een verloren slik
of bomenrijen naar Sint Anna ter Muiden. Dit mooie dorpje bekoort ons dadelijk, we krijgen er haast niet genoeg van en het duurt dan ook vele foto’s voor we hier weggeraken.
De geblokte vieringtoren domineert dit dorpje en is al van ver te bewonderen.
Nu komen we snel aan het kanaal tussen Brugge en Sluis dat we een paar km volgen. Voor de eerste keer rijden we onder een galerij van majestueuze bomen,
dit zal zich nog meermaals herhalen en typeert wat deze route. Voorbij Hoeke verlaten we dit kanaal en peddelen langs schilderachtige wegen naar Oostkerke.
Na Oostkerke doen we nog eens een kanaal aan alvorens het gekende Damme te bereiken.
Inmiddels is het al om en bij 20u en door de temperatuur en het lang weekend is het er op koppen lopen. We maken enkele foto’s en reppen ons verder door de polders naar Ramskerke.
Ook dit is een pittoresk dorpje, maar werken in de dorpskern maken het wat moeilijk om er rond te fietsen. Het late uur noopt ons nu om een tandje bij te steken en met een fikse snelheid snellen we naar Heist. Daar zitten op een wip de fietsen op het dak van ons A-ken en voor we het goed en wel beseffen zitten we al op de autostrade terug naar huis. De riante polderroute is zeker de Veurne-Ambacht waart. Veel afwisseling, rustig rijden langs mooie veldbanen
of onder de hoge bomenrijen, die steevast de aangedane kanalen omzoomen. 9/10 is misschien een hoog cijfer dat echter niet alleen aan het fris witbier, dat ik tijdens dit schrijven dronk, te danken is. Nee de riante polderroute raad ik je sterk aan. Nog enkele beelden om je te verlekkeren.
De tweezame..... 