Maandag 20 juni 2010

Onze laatste week is gestart, zelden vloog de tijd zo vooruit. Alleman maar zeggen dat de tijd in de Sierra Nevada is blijven stilstaan!!! Opnieuw hebben we de map met wandelingen van El Paraje erop nageplozen. De Alqueria à Lobras por los GR. “Gran Recorridos”  of te grote tochten.  11,6 km of zo’n 4 uur en een half wandelen. Spek naar onzen bek. Kort na de middag rijden we even voorbij Cadiar naar Alqueria de Morayma een agro-toeristisch complex met een bar-restaurant.

Van dit alles is er bij onze aankomst niet veel te merken…

13 uur 15 iedereen zal aan het siesten zijn.

Wij gaan echter op stap.

Dit lappendeken is te verleidelijk…

…we begeven ons tussen de boomgaarden.

Op en neer via een vlotte brede kiezelbaan.

Mooie haciënda die niet bewoond blijkt. Als ze een bewoner zoeken!

We lopen op de kam van een heuvel wat prachtige vergezichten geeft.

Van dichterbij lijkt het zo. De route loopt dwars door deze boomgaard aan de 9de boom moeten we rechtsaf. Begint daar maar eens aan. Dit is geen trektocht maar een zoektocht.

Voor de afwisseling eens een wijngaard langs de route.

Tegen september plukklaar.

Nu dalen we af naar de “rio Gualdalfeo” .

Wie goed kijkt, wat wij soms vergeten, ziet op de tak van deze stronk een rood-wit teken. Aanwijzing van GR7.

2 weken rugzak eisen hun tol. (fysisch en niet psychisch zoals ik sommigen hoor denken)

Had gehoord dat in Spanje de huizenmarkt in 2009 is ingestort, maar dat het zo erg was…

De bruggenmarkt gaf geen krimp maar deze brug mag in de zomer gerust op verlof.

Door wit-rode aanwijzingen gedwongen steken we de brug toch maar over  en dalen direct in de “Rambla de Ablayar”

De oever van de zowat droge rivierloop is wild begroeid en het is  niet altijd gemakkelijk om er vooruit te geraken. Hoe deze bedkaders hier geraakt zijn, in the middle of nowhere.????

Hier en daar nog een plas of poel met resten van rivierwater zijn broeinesten van muggen en ander ongedierte.

En dan gaat het omhoog, in de tocht is een lus verwerkt om Lobras aan te doen. Met dreigende wolken boven ons twijfelen we even om niet onmiddellijk voor de eindbestemming te kiezen.

We kiezen echter om de volledige tocht te wandelen.

We hebben er geen spijt van, het gaat flink omhoog maar het kader waarin dit gebeurt vergoelijkt veel.

Bijna waren we er voorbij zonder hem op te merken. Deze dorsvloer kwijnt langzaam weg of  integreert zich met de omgeving en haar begroeiing..

Eens in Lobras breekt het wolkendek open.

Lobras opnieuw een bergdorpje met zo dat eigen karakter.

De gemeenschappelijke wasplaats wordt nog gebruikt.

Deze brave loebas houdt zich gedeisd maar ontsnapt toch niet aan ons kodaksken.

We drentelen, wat moe van de laatste helling, verder door het wit dorpje.

Het kerkje,niet helemaal wit , een uitzondering op een regel die haast in gans Andalusië geldt.

Pottekensmarkt, misschien wat naïef maar vooral fris en vrolijk.

Aan herstellingswerken geen gebrek een cementmoleken is hier geen luxe.

Plooien voor de natuur!!

Al snel verlaten we dit klein dorpje langs een gewone geasfalteerde baan.

Hoe ze het voor elkaar  krijgen om met dit klimaat, waar er tijdens de zomer haast geen druppel regen valt, groenten te telen? Irrigatie en nog eens irrigatie. Via kleine beekjes en aangelegde kanaaltjes wordt het water naar de juiste plaatsen gevoerd.

Stokrozen fleuren het wat dorre perk op.

Magnolia in bloei op de vooravond van de zomer, kan je je bij ons niet indenken.

Opnieuw volgen we een single-track terug naar het punt waar we de Rambla de Ablayar verlieten.

Stekelig mooi.

Piaggio, niet zo uitdrukkelijk aanwezig als in Italië, maar ook in de Sierra Nevada is dit vespa-derivaat van groot nut.

We maken een grote sprong en zijn terug aan de Guadalfeo. Ik kan jullie geen foto’s tonen van een moeilijke steile klim of het ontwijken van doornen allerhande enz… Waarom niet? Wel voor het wandelen zijn Veerle en ik tot de volgende verdeling van taken gekomen. Het dragen van rugzak en navigatie is mijn zorg, zij zorgt voor foto’s en het stoppen onderweg. Nu heeft zij in Lobras van het boerken, dat we daar bezig zagen, een mooie magnolia gekregen. Dus foto’s… ’t zal voor morgen zijn. Bij gebrek aan vaas ging de magnolia met stengel in de drinkbus. Het is nu begin augustus en ik ben nog aan de imodium!!! Wat de brug betreft, door de hevige regens dit voorjaar is het vorige exemplaar weggespoeld. Gelukkig werd er door middel van 2 boomstammen een noodbrug geïmproviseerd en kunnen wij voort. Bloemen op kop.

Eens aan de overkant zijn we snel terug aan ons beginpunt en komt opnieuw een mooie wandeltocht tot een eind.

Voor ons avondmaal zakken we af naar Cadiar, waar dit zwaluwjong zich opmaakt voor de korste nacht van het jaar. Zwaluwen bij de vleet trouwens in deze streek op sommige moment echt overweldigend. Morgen is het ZOMER!!!!