Zondag 17 mei 2009

Ons verlof in Toscane is inmiddels weer al 2 weken oud. Onder een stralende zon bij zalige temperaturen genieten we volop. We lezen een boek en brengen een bezoek aan de nabijgelegen dorpjes.  Convalle plakt als het ware aan de bergwand achter onze Casa. Een stevige klim bracht ons ter plekke.

Het dorpje is een aaneenschakeling van huisjes trapjes en steegjes.

Een uitstap naar San Gimingani voerde ons naar het meer glooiende Toscane.

Wat een prachtige skyline hier.

Op dinsdagavond trokken we nog eens naar Lucca. In mei wordt Lucca veel minder aangedaan door de toeristen en is het er  zeer ontspannen kuieren.

Castel Nuovo di Carfagnana is ook een ongelooflijk mooi dorpje neergepoot op een bergwand.

s’Avonds ziet het er zo uit. We ontspannen ons maar het begint toch te kriebelen. Op de kaart zie ik dat het langs de oevers van de Arno tussen Pontedera en Pisa vlak is. Ik zie er verschillende dorpjes. Dit alles doet ons besluiten met de fietsen op het dak naar Pontedera te rijden.

Het is zowat 12u s’middags als we Pontedera binnenrijden. Pontedera is een wat grotere gemeente met een commercieel centrum.

De hoofdzetel van Piaggio is hier gevestigd ik heb er dan ook meteen een boontje voor.

Na wat rondrijden komen we vrij snel bij de Arno. De Arno is (of was)  een gevaarlijke rivier die nogal eens buiten haar oevers trad.  Het lijkt erop dat men de rivierbedding aan het verbreden is.

De Via del Tiglio voert ons landinwaarts.

De Via del Tiglio wordt ondanks het middaguur op een zondag vrij druk bereden. We verkiezen dan om een landweggetje in te slaan.

In tegenstelling is de Arno bij het naderen van Calcinaia een wijde impressionant stroom.

In Calcinaia is er feest. Een soort jaarmarkt of braderie.

Met veel kleur zoals het in Italië past.

Bevlagde straten.

We verlaten Calcinaia langs de Via Vicarese. Er rijden ons weinig auto’s voorbij en de lommerd van de hoge kruinen is welgekomen.

We naderen opnieuw de Arno, met enkele verlaten fabrieksgebouwen.

Aan de overkant op de oever lijkt het een leuke bedoening.

De Arno is hier haast onbevaarbaar.

We verkiezen de Arno nog niet over te steken en keren terug naar de Via Vicarese. Toch ook deze weg begint na een tijd te vervelen en dus zoeken we de kleine straatjes op, die door kleine dorpjes lopen.

Mooi verweerde torens zie je hier alom

Overbrugde steegjes in een buitenwijk van Cascina. Laat ons hopen voor het Mariabeeldje dat er hier nooit een mastodont van meer den 2 meter tracht door te rijden.

We fietsen opnieuw langs de Via Vicarese maar even voor het gehucht Noce slagen we af en fietsen door de velden.

Doch we snijden juist op tijd deze provincieweg weer aan om op dit mooi kerkje te stuiten. Dit bij het binnenrijden van Uliveto Terme.

En dan ineens zomaar neergepoot naast de rijbaan (gelukkig maar) deze knots van een rotsblok.

Fiat bestelwagentje, nog met de motor achterin, doet me aan mijn “nonkel Omer” denken die met zo’n Fiatje zijn klanten bediende. Dit zo’n 40 jaar geleden. Dit exemplaar lijkt haast nieuw.

In Uliveto Terme verlaten we definitief de “Via Provinciale” en onze route nestelt zich weer wat dichter bij de Arno. Dat deze laatste soms wild tekeer kan gaan blijkt uit de hoge dijk. Deze dijk leent zich ook als rustplaats waar we een kleine hap binnenspelen, ons nog eens flink insmeren tegen de brandende zon en waar we vooral…

…genieten van dit prachtig zicht.

Het is onze betrachting de Arno in zijn loop te volgen en daarbij drukke verkeerswegen te vermijden, dan laat je deze veldbaan niet liggen.

Tiens, zelfde torentje andere hoek.

Opnieuw fietsen we voorbij een piepklein dorpje ik gok op Gabella, maar het kan ook Galci of Campo zijn.

De Arno-delta leent zich voor land -en tuinbouw, hier de teelt van asperges.

Typisch beeld hier in de streek.

Aspergeteelt is intensief en kan zich in dit seizoen geen zondagsrust veroorloven. Cipressen zijn zowat de eenzaaten onder de bomen. Je moet al goed zoeken om er twee in een straal van 500 meter te vinden.

In Campo rijden we een fiets- wandelpad op dat over de rug van de dijken, die de Arno in haar wilde dagen moet bedwingen, naar Pisa leidt.

Dit pad is aangelegd met subsidies van de Europese unie.

In een schilderachtige omgeving meandert het ons met de Arno mee naar Pisa.

Aan de overkant San Lorenzo Alle Corti mmmm….smaak die klinkers.

Alsof we nog een duwtje nodig hebben om ons in de provence te voelen?

Erepodium?

Ze hebben hier toch iets met torens. Al zijn de dorpjes klein…Mezzana.

Het pad brengt ons naar de buitenwijken van Pisa, een taverne met speeltuin laat er geen twijfel over bestaan tourism is back.

Wat verder zijn we getuige van het volgend ridderspel.

Langs de stadswallen fietsen we verder naar het centrum.

Reclame voor de komende 54ste “Regatta delle Antiche Repubbliche  Marinare” wie er thuis nog een sloep liggen heeft… Luchtmatrassen zijn van deelname uitgesloten.

Op  Piazza San Gibraldi (zowat de locale d’Artagnan) smullen we van een lekkere gelatta alvorens de terugtocht aan te vatten. Ik  bespaar jullie nu de eerste kilometers van de terugtocht. Scrol wat terug en ja dat is het, de eerste kilometers leiden ons langs de heenweg terug.

Ik neem, samen met jullie mag ik hopen, de draad weer op aan de overkant van de Arno. Het heeft nogal wat aarde in de voeten gehad om eens buiten Pisa de Arno over te steken. Ik bespaar jullie de op- en afritten van pseudo-autowegen en de vrees voor het vege lijf. Maar heb het liever over dit borstbeeld ingekapseld in een banale gevel in Oratoio.

Wat verder stuiten we op een speciaal gehucht. Grote gebouwen vormen een vierkant rond de dorpskern. We trachten door te dringen naar het centrum maar dit lukt niet al te best. Dus het beste wat ik in petto heb is …

Driewielers worden ze dan nooit volwassen?

Tiens, zelfde kerk andere hoek, San Lorenzo Alle Corti mmmm….smaak die klinkers…

Inmiddels volgen we de “via di mezzo nord” bij het naderen van San Casciano zien we deze rijhuisjes.

Blijken speciale huisjes te zijn. Alleszins blijken er geen burenruzies plaats te hebben.

Er zijn veel steengroeves in de streek

Prachtige hoeve mooie bloemen.

Ook hier worden er asperges geteelt.

We peddelen lustig verder en voorbij San Frediano a Settimo keren we terug naar de dijk om op z’n rug voort te fietsen. Ook hier is met steun van de Europese Unie een fietspad aangelegd. Heerlijk fietsen!!!!

Modern gebouw ter hoogte van Marciana.

Nog steeds op het kiezelwegje inmiddels al voorbij Cascina.

Nog eens het pad.

Nog een kerk in een buitenwijk van Cascina.

.

Gezellige drukte in de volkstuintjes

Immer door de velden.

Al eens door of langs bosjes.

Steeds genietend van het prachtig landschap.

Onder een brug wiens glorietijd al een tijdje voorbij is. Wat ook haast voorbij is, is onze tocht. We verlaten het pad en via drukke verkeerswegen rijden we het laatste stuk naar Pontedera.

Hier eindigt een prachtige fietstocht. Toscane heeft prachtige steden maar ook het landelijke bekoort ons. Het fietspad op de dijkrug is echt de max en wie in de streek is en daarbij beschikking heeft over een fiets moet eens naar hier afzakken.

Na deze tocht rest er ons nog een week in dit prachtige Toscane. De fietsen blijven op stal en dus is dit het laatse verslag van onze fietsavonturen hier. We komen zeker terug……