Zondag 6 september 2009

Na een rit van zo’n 860 km zijn we gisteren rond 17u aangekomen in Coat-Méal. Dit Bretoens dorpje, op zo’n 20km van Brest, zal gedurende een week  onze uitvalsbasis zijn om Bretagne en meer bepaald de Finistère-nord te verkennen. Hopelijk krijgen we nog een mooi nazomertje de voorspellingen zijn alvast veelbelovend..

Om 16u30 starten we onze eerste tocht in de streek. Op onze Garmin heb ik Ploudalmézeau en Treglonou als waypoints ingesteld. De Bedoeling is om eerst naar de kust (la Manche, Atlantische oceaan) te rijden. Deze even te volgen om dan langs de oevers van  l’Aber Benoît via Tréglonou naar Coat Méal terug te keren. Mooi zo…

In Bretagne  is het zelden windstil, je komt er dan veel van deze immense propellers zonder vliegtuig tegen.

Langs de D26 (départementale) komen we na een fikse klim in Plouguin.

Ook hier een kerktoren met een porche(ken de term ook maar van horen zeggen) die typisch is voor de streek hier.

Na Plouguin zijn we de D26 met zijn druk verkeer, ook al is het zondag, beu en slagen af richting Saint Pabu. We rijden door velden vrij vlak en na zo’n 20 minuten, wind in de rug, bereiken we al de kust.

Mooie witte stranden doen ons besluiten links de kustlijn te volgen.

De kusten zijn bezaaid met rotsblokken. Dit maakt het allemaal wat meer “sauvage”.

We duiken wat het binnenland in om langs authentieke Bretoense huisjes naar Lampaul-Ploudalmezeau naar te fietsen.

Daar wacht ons de “Eglise Saint-Paul Aurélien” Prachtige kerk.

Opnieuw zoeken we de kust op. Lekker ruw in Porsguen.

Toch te bedwingen.

Hier en daar een strook geschikt voor de ganse familie.

Daarna fietsen we het ganse stuk terug en steken door naar Saint-Pabu. De monding van l’Aber Benoît is meteen ook een haven voor kleine plezierjachten en vissersbootjes.

Een kleurrijke bedoening.

Jong geleerd…

Kerk van Saint-Pabu, is het door mijn breedhoek-instelling of staat de toren echt scheef?

Aan de prijs dat nu de melk staat!!!

In Bretagne, zoals in de rest van Frankrijk en in tegenstelling met ons Vlaanderen, kom je minder Maria-kapelletjes tegen maar kruisbeelden tieren er welig. Inmiddels hebben we onze route opnieuw aangepast. De loop van de l’Aber Benoît is zodanig moeilijk te volgen dat we het opgeven en Garmin vragen ons terug naar huis te brengen.

De eerste nevel duikt over de velden, een boerderij opgetrokken in natuursteen.

Stilaan verdringen de prachtige herfstkleuren het zomerse groen.

Over kleine baantjes, langs gehuchtekens…

…onder een langzaam dalende zon…

…fietsen wij vroom…

…terug naar onze Gîte.

Een eerste kennismaking met deze streek zit erop. De dorpjes zijn zeer authentiek, de mensen vriendelijk en gastvrij. Fietsen is soms niet van de poes. Geregeld zit er een pittige klim verscholen in het parcours. Maar vooral er is altijd wind. In de rug geeft ie vleugels tegen is het een lastige klant. Last but not least de kust!! Eigenzinnig, grillig, soms vredig meestal woest… maar o zo mooi!!!