Donderdag 15 januari 2009

Na de vries komt de dooi. Begin deze week kwamen de temperaturen weer boven nul en vrij snel was het mooie witte tapijt verdwenen. Vandaag hebben we een vrije dag. We zitten ’s middags wat met elkaar te bespreken hoe we de rest van onze dag gaan vullen, als er ineens een zonnestraal door het wolkendek breekt. Ondanks mijn fikse verkoudheid staan in een wip onze fietsen buiten. Rond 13u30 duiken we naar de Dender om langs onze vertrouwde rivier naar Dendermonde te denderen.

Juist voor de sluis van Erembodegem draaien we het jaagpad op om langs de Gerstjens, een natuurgebied gekneld tussen de Dender en de Brusselbaan, naar Aalst te fietsen. Aan de overkant priemt het silhouet van de trotse Onze-lieve VrouwHemelvaartkerk door het struikgewas.

Eventjes wachten op Veerle die volgende schapenbok wil vereeuwigen.

De zon blijft stralen en we fietsen verder richting Aalst, eventjes onder de spoorweg door.

Na de spoorweg zijn we snel in Aalst.  Daar volgen we nog steeds de Dender eerst langs Chipka met den Amylium. Als inwijkeling vind ik dit echt de max, een wijk die Chipka noemt. Het mag naast de marollen, naast het patershol, ja totzelfs naast de bronx staan. Chipka ge moet er toch maar op komen!!!

Een paar sluisen en wat industrie verder begeven we ons weer op het jaagpad.  We hebben er zicht over de velden, maar het enigste teken van wat activiteit hier zijn de afgeknotte wilgen. Deze fiere veldwachters worden al eeuwenlang beknot in hun streven naar grootsheid. Net nog geen bonsai.

Kerken kunnen dan niet hoog genoeg . Maar ze zijn dan ook zo vergroeid met ons landschap.  Op de rechteroever (rijrichting ) zien we zo’n typisch kerkje dat van Herdersem.

Aan onze kant links kan Veerle het niet laten deze 2 schattige bambietjes te fotograferen.

De boorden van de dender kleuren roestig tijdens deze winterperiode, maar onder een stralende zon heeft het toch iets.

Nog wat verder tot het sluizencomplex van Denderbelle.

Door volgend zicht aangetrokken verlaten we de denderoever om naar Mespelare te fietsen.

Mespelare is een klein dorpje zoals er zoveel zijn. Maar de kerk heeft er iets. Dan nog dat ajuintje er bovenop. Nee daar kunnen we niet aan weerstaan.

Het dorp zelf is ook best gezellig, lijkt me leuk om er te wonen.

De dorpskern van zo’n Oost-Vlaams dorpje is vrij klein en “op een ik en een gij” zijn we weer in de velden. Daar zijn al de eerste voorbereidingen voor het komende seizoen getroffen.

Er is al mest uitgereden, de eerste stap waarmee de hele cyclus van ploegen, zaaien en oogsten opnieuw opstart.  Wat verder doen een groep paarden zich tegoed aan het hooi in de stalen ruif.

We rijden Oudegem binnen, in plaats van direct terug naar de Dender te fietsen maken we een klein omweg om er de kerk te op de gevoelige plaat vast te leggen.

Ook volgende cichoreibranderij “De Vlaanders”  is deze omweg waard.

We bereiken terug de Dender en fietsen verder naar Dendermonde. Daar steken we over om terug te keren. Even voorbij de oude, afgesloten en nog deels bevroren Dender…

Keren we terug de velden in…

op naar Denderbelle. Maar eerst moeten we nog wat door de velden peddelen.  Kort na het oversteken van de overweg komen we langs de loop van de Veere.

Een bosje met hoge populieren wordt gevangen door de lage winterzon.

Wat verder wil ik eens wat uitproberen en ziehier de Veere met nog enkele  plakken ijs, en voor wie goed kijkt een gehaast waterkieken, in tegenlicht.

Wilgen als ze niet op tijd en stond gekortwiekt worden durven al eens scheuren.

Dit brengt Veerle op ideeën!!!

Na deze spielerei en voorbij de sluisdeuren op de Veere…(de Veere is eigenlijk meer een beek dan een rivier en dient om het regenwater van de velden naar de Dender af te wateren).

…peddelen we verder en komen zo in  Denderbelle met zijn Sint-Martinuskerk.

Nu nog eens de Sint-Martinuskerk van een andere kant. Hoorde ik iemand zeggen dat kerken vergroeid zijn met ons landschap?

Maïs heeft de laatste decennia zich ook in ons landschap genesteld. Ondanks dat er op onze aardbol nog mensen  van honger omkomen staat er hier in Lebbeke een gans veld te verrotten

Vlug verder gefietst en in de wijk Spruythoek stuiten we op de mooie Stevenkapel.

Juist naast deze kapel deze kleine, sobere arbeiderswoning.

De devotie blijft niet beperkt tot de kapel. Wat verder staat er een recent villaatje niet alleen goed geïsoleerd tegen de kou maar ook tegen blasfemie!!!

Nog wat door de velden waar ik bezwijk voor de charme van deze op rust gestelde serre.

Nu fietsen we Moorsel binnen en komen aan het Leireken. Deze spoorwegbedding werd omgeturnd tot een fietspad en is samen met de Dender een belangrijke uitvalsweg voor veel van onze fietstochten. In Moorsel kan je er een prachtig, zeer fascinerend kunstwerk van Luc De Blok bewonderen. “Het gebaar”.

Juist er tegenover kan je in de Graankorrel (nee geen evangelisch gebedshuis)iets drinken. Deze taverne werd enkele jaren terug vernieuwd en verrijkt met een leuk terras met zicht op de velden en de Leirekesroute.

Bij winterse temperaturen gaan wij haast nooit ergens binnen om iets te drinken. Zo gauw je binnen bent begin je te zweten en als je terug buiten komt heb je een killig gevoel. Dus rijden we meteen de leirekesroute op.

Wat verder knijpen we al de remmen dicht om dit zicht op de kerk van Moorsel vast te leggen.

Ondertussen is het al wat later en stilletjes aan sluipt de nevel de velden binnen.

Bij het kruisen van de Moorselbaan verlaten we de leirekesroute en kiezen resoluut richting thuis. Toch stoppen we nog even om de zonsondergang over Aalst te kieken.

Nu is het nog een kwartiertje en we rijden onze oprit op.  Vlug worden de fietsen weggeborgen en wat later heeft Veerle een lekkere maaltijd klaar. Na het eten zitten we nog wat te keuvelen over onze eerste echte fietstocht van dit prille jaar. Richting Dendermonde is de Dender minder ingekapseld en heb je een mooi beeld van het omliggende. Dendermonde zelf hebben we deze keer niet aangedaan maar is zeker een bezoek waard. De velden tussen Dendermonde, Denderbelle, Wieze en Moorsel fietsen makkelijk en hier en daar wordt je vergast op een leuk zicht. Ook de dooi kan voor verrassend mooie beelden zorgen. Kortom we hebben weer met volle teugen genoten, ’t is niet te geloven hoe het naar nog smaakt.