De turfputten wandelroute vertrekt aan de onthaalpoort (bezoekerscentrum) vlak naast de festivalhal, waar 2-jaarlijks in de zomer muziekfestvals worden gehouden. Door de nabijgelegen parking is dit een uitstekende vertrekplaats.
De turfputten wandelroute vertrekt aan het Donkmeer.
We doorkruisen nu het Berlare broek. Dit mooi, ietwat wild en bosrijk natuurgebied is moerassig met vele meertjes (een 50-tal). Enkele jaren geleden raasde er hier een storm met vele omgewaaide bomen tot gevolg.
De gratiebossen zijn een overblijfsel van een veel groter bos dat zich uitstrekte tussen Zele, Berlare en Lokeren.
Wat later bereiken we Nieuwdonk. Dit is nu een provinciaal recreatiedomein, met activiteiten voor jong en oud, uitgebouwd langs het nieuwdonkmeer.
Nog even het Donkmeer oversteken en we zijn terug vanwaar we vertrokken. Een mooie wandeling komt hier tot zijn einde. Zeker de natuurliefhebber, en zijn alle wandelaars dit niet een beetje, kan hier zijn hart ophalen.
Eind oktober en toch nog vrij mooi weer. De Turfputtenroute, niet zover van bij ons vandaan, lijkt met zijn korte afstand (30km) een ideale route. De streek rond Berlare hebben we al een paar keer verkend en heeft veel te bieden voor routefietsers. Benieuwd of de Turfputtenroute er zijn voordeel uit haalt.
Om zowat half één op de middag staan we met onze fietsen klaar voor de Sint-Martinuskerk.
Het kerkplein in Berlare is een ideale startplaats voor deze route. Eerst enige zoekwerk naar de routebordjes en weg zijn wij. Gauw dit kapelletje kieken als opwarming.
Langs de Leopolddreef verlaten we Berlare…
…zonder woorden.
We bereiken de eerste maal de Schelde en genieten meteen van het mooi natuurgebied, dat zich hier uitstrekt.
We volgen het pad over de Scheldedijk naar Wichelen.
Waar we de Sint-Gertrudiskerk vanachter de bomen zien verschijnen.
Hier moeten we de drukke N442 over, maar genieten toch even van het mooie dorpje.
We verlaten dit pittoresk dorpje en duiken de meersen in.
Deze sompige, met beekjes dooraderde velden, vormen nu het decor.
Met onderweg al eens een bos…
…of een gehucht gevormd door landelijke woningen, schuren en… noem maar op.
Het ene al wat ordentelijker dan het andere, maar daarom niet minder mooi.
Knotwilgen die de velden afzomen.
Het volgend wat vervallen schuurtje ligt in Schellebelle.
Hier juist aan het veer sluit de Turfputteroute weer bij de Schelde aan.
Van het bekende fietscafé nemen we geen foto maar gaan, nu het er wat rustiger is, binnen om er van een lekkere pannenkoek te smullen. Daarna helpt een goeie trippel alles door te spoelen.
Ondanks het frisse weer wordt er hier op de dijk veel gefietst.
Wij nemen onze fiets en volgen dit voorbeeld. Al na enkele honderden meters verlaten wij de dijkweg en draaien via de Blokstraat weer de weilanden in.
Met van die bonkige boerepaarden
Langtakkige knotwilgen en…
voortkabbelende beekjes,
en al eens een sierlijk hekken van één of ander uitgestrekt landgoed.
We zien een boer die met de hand het onkruid van tussen de bieten trekt. Milieuvriendelijker kan moeilijk.
We fietsen verder door velden, weilanden en genieten van het haast ongeschonden uitzicht. Geen villawijkjes maar puur natuur.
Misschien wat minder milieuvriendelijk maar deze Leuvense kachel heeft hier zijn laatste rustplaats gevonden. Rust roest!!!
Inmiddels zijn we de N442 weer overgestoken en stevenen op het Donkmeer af. Eerst stoppen we even aan de eendenkooi.
Met natuurlijk de nodige eenden.
En genieten van de prachtige natuur in dit natuurreservaat.
Ook andere watervogels vinden er hun stek.
Dan volgt het Donkmeer zelf.
Een visser waagt zijn kans.
Het hoogseizoen is weer al een beetje achter de rug.
Alhoewel !!!
Maar daar het merkelijk kalmer is, kan de plaatselijke jeugd zijn gang gaan.
Ook hier stoppen we even om een terrasje te doen. Daarna verlaten we de oevers van dit mooi meer en naderen de Gratiebossen.
Eerst nog langs een maïsveld.
En deze overgang van veld naar bos.
In dit bos zijn er ook vijvers.
Dit prachtig bos trekt niet alleen fietsers.
We genieten van deze mooie omgeving, maar snel bereiken we de uitlopers van dit bos.
Die ook heel schilderachtig zijn zeker in de herfst.
Van de bossen fietst het weer veldwaarts, met nog eens paarden op het menu.
Bij gebrek aan kapelletje neem ik een foto van een electriciteitscabine op retour.
Nu zoeken we weer de oevers van de Schelde op. Tegenover Appels en zijn overzetboot.
Het etablissement dat we voorbij fietsen noemt dan ook het Veerhuis. Bij mooi weer is het in deze zaak zoeken naar een tafeltje, nu is het er zeer kalm.
Op de Schelde zelf vaart er ons nog een rivieraak tegemoet.
Op de dijkweg is het ook al peis en vree.
Het lijkt misschien wel wat vervelend, maar niets is minder waar. We kiezen weer voor de velden en de boeiende beelden over het reilen en zeilen aldaar. Zoals deze kudde aan de voederbak.
Of een wat aftandse schuur verloren in een veld.
Hopstaken.
Maar alvorens we Berlare opnieuw binnenrijden maak ik dit filmpje.
We zien hier Dora en Axel de kar trekken. Ze zijn niet echt meer nodig op de boerderij, maar hun fiere baas en zijn dochter houden ze als hobby. Er zou trouwens een veulen op komst zijn. De late zon geeft de volgende schuur iets weemoedig.
Het volgend geel, daardoor wat vreemd gebouw luidt het einde van deze mooie fietstocht in.
We rijden Berlare opnieuw in en passeren het gemeentehuis.
Aan de Sint-Martinuskerk vinden we ons A-ken terug. Alvorens de fietsen op het dak te zetten nog vlug deze foto, toepasselijk voor de tijd van het jaar (bijna 1 november)
Is dit misschien een wat mistroostig beeld, de Turfputtenroute daarentegen is één en al plezier. Weinige routes zijn zo boeiend. Langs de Schelde fietsen, door de velden laveren en er het landleven beschouwen het is van ’t schoonste. Het Donkmeer en de eendenkooi langs en vandaar naar de Gratiebossen volop door de natuur. Verder wordt deze tocht weinig ontsiert door verkavelingen of drukke verkeerswegen. Zoveel moois samengeperst op een 30km dat verdient een 9,5 op 10.
De tweezame..... 