Donderdag 12 mei 2011

Sinds vorige zaterdag zijn we in Lido delle Nazioni, dit kust- en vooral vakantiedorpje maakt deel uit van Comacchio. Comacchio is een bloedmooi stadje in Noord-Italië aan de Adriatische kust. Comacchio ligt in de provincie Ferrara dat op zijn beurt in de regio Emilia-Romagna ligt. Al verschillende keren trokken we er al op uit met onze fietsen. Toch deze vrijblijvende, verkennende tochtjes zijn niet direct een verslag waard. Na een bezoek aan het toerismebureau bladeren we wat door de meegekregen brochures. In één ervan (in het Nederlands trouwens) stoot ik op een fietstocht: “Rondom de Valli di Comacchio”. We besluiten om er vroeg aan te beginnen. Het is zo’n 10u als we Porto Garibaldi binnen peddelen.

We kuieren even de zeepier op. Hoog op poten staan er vissershuisjes waar er met enorme netten vis wordt gevangen.

Op het strand, al enigszins in zee, is er ook enige activiteit. Visvangst op kleinere schaal?
Op dit eilandje nog een kolonie gegadigden.

Ondertussen komen de plaatselijke vissers, na een ganse nacht op zee, één voor één binnengevaren.

Na al dit moois keren we terug naar onze Giants en fietsen richting haven.

Daar kunnen de verse zeeproducten direct van de visser gekocht worden.

Zij aan zij genietend van een verdiende rust.
Ook hier op de loer.
Het zal je maar overkomen, zinken in de haven.
Ook landinwaarts lusten ze vis.
Wij verlaten Porto Garibaldi en fietsen over een mooi, rustig fietspad naar Comacchio.
Comacchio heeft een prachtig centrum. Hier de Trepponti met 5 brugbogen voor 3 kanalen.

Een web van kleine kanaaltjes baant zich een weg door het historisch centrum.

De vergelijking met Venetië is niet ver weg.

We krijgen er niet genoeg van onze kodakskes hebben het zwaar om dit alles te vereeuwigen.

De plaatselijke bevolking doet er alles aan opdat de toerist er aan zijn trekken zou komen.

Dit uiteraard tegen een billijke vergoeding.
Hou vooral de pomp in het oog.
Het aanbod aan vis wordt in een vishal verhandeld.

Zoals het een toeristische trekpleister past zijn ook hier de duiven op het appel.
Sinds enige tijd valt er mij iets op. Overal aan het strand, op straat of zoals hier op het marktplein vind je kleine groepjes (ietwat oudere Italiaanse) mannen druk staan discussiëren. De zuiderse palaber?
Hou vooral de pomp in het oog.
Na een tijdje valt onze frank of euro. De eenden die gezellig op kanaaltjes dobberen zijn plastieken exemplaren .  Waar zijn de levende? Panwaarts?
Het wemelt hier van torentjes al dan niet voorzien van een kerkje. Als je goed kijkt zie je eenden op het kanaaltje, zijn dus de plaatselijke placebo’s.
Toren-kerkcombinatie II, het wemelt hier ook nog van de TV-antennes. Tja… kabel leggen in een kanaal het zal wel niet eenvoudig zijn.

Toren-kerkcopmbinatie III.
Toren zonder kerk, misschien is bij gebrek aan pastoors het kerkje verwijdert. Waarom geen plastieken…
Toren in combinatie met… ik hou het op een administratief gebouw. Dat scheelt alweer een pastoor.
Toren- nee geen kerk… maar Kathedraal(van San Cassione) combinatie. Sleep ze maar aan die pastoors!!! Indrukwekkend vooral de toren met zijn marmeren sokkel.
Wat later ontrukken we ons aan al die historische pracht en fietsen langs de dijk van de Valli di Comacchio. Erop had iets leuker geweest.
Maar dan hadden we deze opzienbarende schuren gemist.
We fietsen het “Parco Regionale del Delta del Po” in. De delta waarin de Po zijn weg naar de Adriatische zee zoekt is dooraderd met kleine kanaaltjes die al eens uitmonden in een meertje maar vooral dienen om de velden te irrigeren.
Ondanks het bezoek aan verschillende visrestaurantjes beantwoord ik nog steeds aan de gewichtseisen van deze brug. Aan de verschrikkelijke snelheid van 5km/u steken we deze brug over. Mijn haar staat nog steeds naar achteren!!!
Ze hebben het hier wel goed te pakken. De rivierpaling is hier delicieus, heb spijt dat ik geen visgerief mee heb. Straks eens kijken in Veerle haar valies of ze geen haarnetje mee heeft.

Deze dijkjes, saskes en andere kunstwerkskes houden het waterpeil op niveau.
Na een tijdje bereiken we Sazione Foce. Hier werd vroeger paling gevangen, nu is het een centrum waar er gegeten en gedronken kan worden. Maar vooral is het een vertrekpunt waar verschillende excursies starten. Zo kan je er ook aan birdwatching doen.
We stoppen even om iets te eten om daarna onze tocht voort te zetten. Benieuwd wat er ons nog te wachten staat.
Leuk idee om de boorden met paaltjes af te zetten, misschien iets voor onze badkamer.
Variatie op hetzelfde thema.
Gewichtseisen duidelijk niet gerespecteerd.
We laten Stazione Foce achter ons.
Via een onverhard, alhoewel met deze droogte van de afgelopen weken, gaat het nu tussen het Canale Circondariale en de lagune.

Tot onze grote verbazing zien we een kolonie flamingo’s in de lagune. Er dient wel flink ingezoomd om ze wat herkenbaar op de foto te krijgen.

Als we al een huisje tegenkomen, is het een verlaten exemplaar.
In de lagune is alle menselijke activiteit  weggeëbd, rust en een pracht aan fauna en flora hebben de plaats ingenomen.
Op het kanaal gaat het opjagen van vis en andere paling gestaag door.
Over deze barage verlaten we het natuurpark en richten de steven…

…richting overzetboot die ons terugbrengt naar Porto Garibaldi.

Meteen het einde van deze leuke tocht. Veerle en ik zijn al in de ban van deze mooie streek. Dit vraagt naar nog.