Zondag 13 juni 2010

Na onze inspanningen van gisteren tussen Timar en Juviles besluiten we vandaag het wat kalmer aan te doen. Ik zoek in de wandelmap van El Paraje naar een kortere tocht. De bedoeling is om kort na de middag terug te zijn daar er regen voorspeld wordt. Walter raadt ons tocht 5 aan. Al pueblo por la pista. Naar het dorp langs de onverhard weg. Op de kaart toont hij mij hoe we een moeilijker stuk kunnen vermijden. Na al de regens van het voorjaar en de strenge voorbije winter, weet hij niet zeker of de oversteek van de Barranco de Caïro goed te doen is.

We vertrekken opnieuw vanuit El Paraje. Over een brede pista gaat het vlug omhoog.

In de verte een vrij modern gebouw, eerder raar op deze hoogte.

Bomen komen, bomen gaan…

Ondanks de hoogte heeft het hier veel van een heidelandschap.

Ietwat voor de Barranco de Caïro hebben we enkele ontmoetingen. Een loslopend paard dat we stilletjes voorbijsluipen. Veerle heeft het zo niet voor onze edelste verovering als die losloopt. Vervolgens komen we langs deze woonst. In tegenstelling van de jonge hond…

…die ons nieuwsgierig aanstaart, is de bewoner nors en gunt ons geen blik. Ik kan er inkomen als je je dagen in deze berghut moet slijten je het niet zo hebt voor toeristen.

Ondertussen is het een dikke trui koeler geworden en wordt de lucht(niet de homo wandelarus) alsmaar dreigender.

Toch blijft de omgeving aantrekkelijk.

Plots horen we een gek geluid. Het komt van schaapbellen. Een kudde glijdt als een zwerm over de velden opzoek naar wat gras.

Wat later kruisen we hun pad.

Hun begeleider is gemuilkorfd.

Inmiddels hebben wij de afdaling naar Bérchules ingezet. Ook dit veulen kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en komt naar ons toe. Dit exemplaar zit veilig achter een omheining. Veerle kan dit ten zeerste appreciëren.

Typisch voor de streek deze schouwen met hoedjes. Even verdenk ik de plaatselijke bevolking om er een schepje bovenop te doen en er een paar dummy’s tussen te plaatsen. Niet mooi van mij. Verwend als we zijn beschikken wij thuis over een centrale  verwarming. Maar hier hebben verschillende kamers hun kachel of stoof en zodoende ook hun eigen schouw. Bij deze excuus.

Veerle valt voor de tegels waar mee ze hier hun ingangshal versieren.

Proper en net.

We wandelen verder en stoppen op het dorpsplein om in een café een carraghilio (koffie met anijs) te drinken. We zitten nog maar juist als er een hevig onweer losbreekt. Zie ook hier de tegeltjes rondom.

Na de stortbui keren we terug langs de A 4130 en hopen zo snel terug in El Paraje te zijn alvorens de hel opnieuw losbreekt. Onderweg zien we dat de schapen ook goed en wel in hun schaapstal zijn toegekomen.

Juist buiten het centrum een gerestaureerde dorsvloer die zowel als mirador (uitkijk) dient als landingsplaats voor helikopters. Van hier is het nog maar even tot El Paraje ons veilig nest hier in het hoge Sierra Nevada.

Ondanks het mindere weer hebben we weer volop genoten van deze tocht. Het vrij gemakkelijk parcours maakte dat we gezellig konden keuvelen en genieten van het mooie landschap. We zagen een loslopend paard, een kudde schapen en heel verrassend een vos achtervolgd door een waakhond.  De bergen en zijn bewoners ze zijn zo puur, zo echt.