Maandag 11 mei 2009.

Gisteren Moederkesdag, dat hebben we ’s avonds gevierd met een lekkere pizza in de pizeria zo’ 300m van onze casa. Inmiddels zijn we al meer dan een week in het mooie Toscane. Onder een stralende zon brachten we een bezoek aan Lucca een lief stadje waar het leuk kuieren is.

Pisa verraste ons met meer aan te bieden dan de wereldberoemde toren.

Vandaag hebben we weer zin in een flinke fietstocht. Viareggio is een kust- of havenstadje aan de Tyrreense zee. Iets voor 10u staan de fietsen op het dak van ons A-ken. De tocht naar Viareggio leidt dwars door de Alpi Apuane. Eerst klimmen we tot zo’n 600 meter hoogte waarna een lange gevaarlijke afdaling richting kust volgt.  Het is dan ook middag als we in Viareggio aankomen.

Snel fietsen we naar het strand.

Wat verder kruisen we een kanaaltje dat naar de haven leidt.

De visvangst wordt gekuist op een gemoedelijke wijze.

Een allegaartje van vissersboten en plezierjachten.

In Viareggio zijn er een paar scheepswerven gespecialiseerd in luxejachten. Wat we hier voorgeschoteld krijgen grenst aan het ongelooflijke. Zowat alle rijken op onze aardbol komen hier hun vaartuigen ophalen.

Zie je wat ik bedoel. Het is misschien op deze foto niet direct te zien, maar onder de opstaande klep staat nog een motorboot.

We verlaten de haven en Viareggio en zetten onze weg voort langs grotendeels verlaten stranden. Het hoogseizoen moet er nog aankomen.

Voorbij de stranden trekken we het Parco di Migliarino-San Rossore-Massaciucoli (vraagt mij niet dit uit te spreken maar een italiaan doet dit in een fractie van een seconde).

Dit park of natuurgebied doet me veel aan de côte sauvage in Charente Maritime denken. Als je hier klikt kan je dat verslag nog eens lezen.

De natuur heeft er zijn gang mogen gaan wat voor nogal vreemde kronkels zorgt. Deze bomen staan in een wat moerassig gebied. Er zijn dan ook zeer veel muggen en voortdurend moeten we deze pestkoppen van onze benen en armen slaan.

Bij het kruisen van de “Viale John Fitzergerald Kennedy” verlaten we het bos en peddelen verder door de duinen. Meteen zijn we ook verlost van de bloeddorstige langpoten.

Een eerste kanaaltje kruist onze weg.

In de verte de hoofdleveranciers van het water dat hier naar de Tyrreense Zee loopt.

Het fietspad dat we nu al geruime tijd volgen brengt ons naar de stranden van de Tyrreense zee.

De stranden zijn er vrij wild, het ligt er vol met takken en boomstammen of -stronken. Vanwaar zijn die aangespoeld?

Al dat houtafval weert de klassieke toerist maar voor vissers is dit een paradijs.

Bij zo’n 27° aan een Tyrreens strand met zicht op eeuwige sneeuw.

Inmiddels zijn we aan de monding van de Serchio beland. Ook hier is het aangenaam vissen.

Ode aan een lekkere vissoort?

We volgen nu het grindpad langs de Serchio.

Een berkenbosje.

Brugje over zijbeek van de serchio.

Nog eens van wat verder en wat schoon volk.

Rond de beek vliegen er ook talloze muggen en is het slecht toeven. We zetten onze tocht vlug verder en nemen de Via del Mare en peddelen langs velden vol met van deze palmen.

Langs diezelfde Via del Mare een prachtige hoeve.

Er tegenover deze grote zwam.

Nu een grote leemte. Door een vergetelheid heb ik de kaarten van de streek niet in den garmin geladen. Van navigeren is er dus niet veel sprake. Orienteren is dus wat natte vingerwerk. Zodoende komen we op de SS1 terecht. Een drukke verkeersweg waar de mastodonten van trucks je haast van de weg blazen.  Zo missen we het “Lago di Massaciucolli en misschien ook enkele muggenbeten.

Maar tot Torre del lago Puccini volgen we deze troosteloze weg.

Nog even langs de spoorweg…

…en wat later rijden we Viareggio opnieuw binnen.

Veelbelovend begonnen eindigt deze tocht na zo’n 34km wat in mineur. In Viareggio is er niet zo veel meer te bekijken en als snel staan de fietsen op het dak en rijden we terug naar Trebbio. Daar richten we onze schreden naar de plaatselijke pizzeria en het duurt maar één glas bianco of we hebben opnieuw een prima humeur.