Woensdag 6 mei 2009.

Sinds zaterdag 2 mei vertoeven we in Trebbio. Trebbio is een deelgemeente van Pescaglia. Dit dorpje ligt dan weer zo’n 20 km van Lucca. De eerste dagen gaan we steden zoals Lucca en Pisa bezoeken. Het weer valt zeer mee zowat altijd temperaturen rond de 25°. Vandaag worden voor de eerste keer de giants van stal gehaald. In Borgo a Mozzano staat er een merkwaardige brug. De Ponta della Maddalena, ook de duivelsbrug genoemd, overbrugt er de Serchio.

Het is zowat 10u30 als we starten maar haast onmiddellijk stoppen we in Piegaio; In dit dorpje staat er een groot oud gebouw.

Het is mooi gerenoveerd. Tijdens deze renovatie onderverdeeld in verschillende appartementen. In een bushokje stuiten we op volgende afbeelding.

Ik gok erop dat dit Giacomo Puccini is. Deze bekende componist is van de streek en geregeld duikt zijn naam op. We duiken verder de vallei in. Links omhoog ontwaren we deze toren. Dit moet “Dezza Alte” zijn

Zo’n torens zijn hier in de streek legio.

Een zalig hoekje in Pedogna om van de mooie gezichten te genieten.

Wat verder op weg naar Dezza deze wijnranken langs de baan.

Hier in de streek wordt er geschoffeld, geplant en gegoten dat het een lieve lust is. De streek laat geen grootschalige landbouw toe. Des te meer vind je er overal kleine moestuinjes.

Ook de kleine Piaggiootjes kom je steeds weer tegen in het straatbeeld.

Op weg naar Diecimo, verscholen achter een paar rijen bomen een mooie villa, zowat een haciënda.

Bij het binnenrijden van Diecimo blijkt al snel het nut van de Piaggio-driewielertjes.

Terrasjes op de bergwanden.

De toren, in de typische vorm van de streek, van de Pievi di Santa Maria.

Eén van de kleurrijke, maar o zo smalle steegjes van Diecimo. Zie je de blauwe Piaggio ?

Bloemenwinkel, nog steeds in Diecimo.

De Fiat 500, al vind ik de onlangs uitgebrachte remake wel best geslaagd, niets gaat boven het originele.

Hebben wij hier een ontmoeting met… of een verschijning van… de Heilige Geest?

Na Diecimo verlaten we ons vertrouwde dal, steken de SP 12 een drukke verkeersweg over. Nu rijden we op een kiezelbaantje langs velden van een natuurgebied op de oever van de Serchio. De Arno is ook een rivier hier in de streek. Het is duidelijk dat men bij het naamgeven zich heeft laten inspireren door de voornamen van Vlaamse popartiesten.

Onder deze tent een bloemenwinkel, hadden het tulpen geweest had ik er een Hollander van verdacht wat bij te klussen tijdens zijn verlof.

Borgo a Mozzano meet zich wat meer allures aan.  Straten wat breder en wat grijzer.

Wat devotie in de streek betreft kan ik iedereen geruststellen. Italië en Noord-Toscane in het bijzonder moeten niet onderdoen voor Frankrijk of ons eigenste Vlaanderen. Kerken bij de vleet, kapelletjes achter elke hoek en in elk dorp of gehucht vind je een ijzeren kruis zoals dit hier.

De oorlog heeft ook hier sporen nagelaten, dus oorlogsmonumenten zijn dik gezaaid. Wie hier getriomfeerd heeft blijft een vraag, zeker niet de oorlogsslachtoffers wiens naam op dit monument prijkt.

Dit monument is duidelijk in strijd met de tand des tijds. Na dit monument in mineur naderen we het doel van onze rit.

De brug van de duivel of officieel Ponte della Maddalena. Deze brug gevormd door verschillende bogen is zowat de trekpleister van de streek Carfagnana. Over deze brug gaat er een legende dat de bouwmeester de brug niet klaar kreeg voor de afgesproken tijd. Hij ging bij den duivel ten rade, die hem hielp de brug op één nacht klaar te krijgen. Als toegift kreeg de duivel de ziel van de eerste die de brug overstak. Later kreeg de bouwmeester spijt en ging bij een bisschop om raad. Deze kwam op het idee er eerst een varken over te laten lopen. Dit maakte de duivel zo razend dat deze zich in Serchio stortte en daarna nooit meer in de streek gezien is.

We klimmen over deze, naar mijn mening, mooie brug en fietsen verder. De Serchio is hier een brede mooie rivier, tot nu was ze amper de naam van beek waardig. Maar al gauw blijkt de oorzaak.

In Borg a Mozzano wordt ze door een stuwdam flink getemperd. In middels zijn we weer de Serchio overgestoken en keren noodgedwongen langs dezelfde weg terug. Het is jullie zeker opgevallen dat de Serchio een diepe vallei heeft uitgesneden. Meteen beperkt dit sterk het aantal wegen om een tocht uit te stippelen. Het wordt dus een ticket-retour vandaag.

Deze reusachtige azalea prijkt langs de kant.

Opnieuw kiezen we om de saaie, soms gevaarlijke SP12 te vermijden en peddelen weer door het natuurgebied.

Deze zee van klaprozen vermengd met een wolk witte bloemen tegen een achtergrond van verschillende tinten groen dwingen mij tot deze foto.

Dan volgende ontmoeting, de afwezigheid van koeien, schapen en ander vee is hier frappant. We zijn dan ook zeer verrast als na een flauwe bocht deze kudde ons pad kruist.

De verassing is echter compleet als we wat later de herderin en haar herdershond ontmoeten. Zelden zag ik zoveel karakter in één persoon.

Opnieuw rijden we Diecimo binnen en ontdekken deze geknotte… (lijkt me geen wilg).

Even voor Dezza wordt aan mijn voorliefde voor de piaggio-driewielers voldaan. Nu gaat het flink omhoog. Al onze energie wordt opgeslorpt om de trappers rond te krijgen.

Dit sober kapelletje, zo’n 200 meter van onze “Casa Paola” het huisje dat we huren, luidt voor ons het einde in van een 8km lang klim.

Casa Paola waar we gedurende 3 weken onze stek hebben.

Het is haast 16u als we opnieuw thuis zijn. Flink in het zweet, dus nemen we eerst een verkwikkende douche alvorens van een stevig bord pasta te genieten. Onze eerste fietstocht in deze streek is een meevaller. Deze bergachtige streek Alpi Apuane, verschillend van het glooiend Toscane zoals aangeboden op vakantiebrochures, leent zich niet direct tot recreatief fietsen. Het is eerder een uitdaging voor goed getrainde wielertouristen op vederlichte koersfietsen, die we hier dan ook veel zien voorbijfietsen. Toch hebben we een leuke tocht achter de rug met verassende ontmoetingen in deze ietwat ruwe maar o zo mooie streek.